εφτά παρά μία στο 127

#1
Η Λιωμένη Κατσαρίδα στο τοίχο μου θυμίζει πως η μάνα μου δε θα είναι πάντα εδώ να καθαρίζει για μένα.
-Αθώε κύριε Μichelson.
-Καριόλη Morley.
Τυχαίοι οι χαρακτηρισμοί ή για το ταίριασμα της οιμοιοκαταλήξιας. Ποιος ξέρει;
Έτσι κι αλλιώς στους κύκλους μας πάντα παίζαμε βρώμικα.

#2
Παρατήρηση 1: Παίζω μπάσκετ με το ταβάνι.
Παρατήρηση 2: Tρώω/Κοιμάμαι/Τρώω/Κοιμάμαι
Παρατήρηση 3: #3

#3
Βρήκα ένα τρόπο για να ελαττώσω το κάπνισμα.
Ένα τσιγάρο/ώρα.
Μάλλον αυτό θα με κρατήσει ξύπνιο όλο το εικοσιτετράωρο.

#4
Στρίμωξα τον εαυτό μου σε μια γωνιά. Πάντοτε οι 90 μοίρες ήταν οι πιο θωρακισμένες φυλακές.
Φουσκώνω το κεφάλι μου με αερολογίες μπας και ακουμπήσω επιτέλους το ταβάνι.
Το παράθυρο κλειστό, ο αέρας απουσιάζει. Ποιος θα με πάει ψηλά;
Μάλλον δε θα πετάξω και σήμερα.
Δεν κατάλαβα ποτέ μου το λόγο που η μέρα 4 είναι η πιο ενοχλητικά βαρετή απ' όλες.
Αλλά εδώ έγραψα από τα πιο πολλά μου.

Παρατήρηση: O Shrodinger και η εξίσωσή του έχτισαν σοβαρά θεμέλια στην ζωή μου.

#5
Κατσαρίδες βολτάρουν στο πιάτο του, ενώ το αρπακτικό προσπαθεί λυσσασμένα να βουτήξει το μπέικον, σε μια διήγηση του. Φοβάμαι.
Η μέρα είχε δράση αλλά εγώ την έχασα. Δε φοβάμαι.
Κοιμόμουν.
Α ναι..και δυο κουτάκια μπίρας.

#6
Η μεγάλη έξοδος. Επιτέλους.
Η σκονισμένη συναυλία, οι μπίρες και τα γκέι φιλάκια.
Ο χορός μου φέρνει ναυτία.
Μάλλον πως είμαι αλλεργικός, σε αντίθεση με εκείνη.

#7
Ένα μυστικό κατώφλι στην ντουλάπα μου οδηγεί σε κάποια παραλία.
Στην παραλία στημένη κάποια μεγαλοπρεπής συναυλία, κάποιος σχιζοφρενής που μαχαιρώνει το θολό κοινό
και κάποια γυμνόστηθη που πνίγεται σε κάποια θάλασσα.
Αιφνιδιασμένος από το όνειρο, ερεθισμένος από την κρίση πανικού ψάχνω το σκύλο μου και πατατάκια για να παρακολουθήσω ευχάριστα το show.
Το πάρτι μεταφέρεται στο σπίτι μου.
Μπαλόνια στο ταβάνι.
Μπαλόνια στο πάτωμα.
Τριαντατρία άτομα σε εικοσιτρία τετραγωνικά μέτρα και ένας αδέξιος νέος πέφτει από το μπαλκόνι.
'Η μάλλον τον έριξε ο μεσήλικας πατέρας του.

~Καριόλης Morley