Δύο κουλτουριάρικα ποιήματα με νόημα + 1 μπόνους

1-Φοιτητικό

1ο έτος: παίζαμε μπουκάλα με τον συγκάτοικο και πίναμε χασίς
2ο έτος: ήπιαμε λευκό κρασί και πίναμε χασίς
3ο έτος: δοκιμάσαμε τσιγάρο χρυσή κασετίνα Καρέλια και πίναμε χασίς
4ο έτος: ακούσαμε ρέγγε και πίναμε χασίς
5ο έτος: πήραμε πτυχία και πίναμε χασίς

Παρατήρηση: Ίσως έπρεπε να μπούμε στο ΚΚΕ.

Εναλλακτικό Φοιτητικό

1ο έτος: KKE
2o έτος: ΚΚΕ
3ο έτος: KKE
4o έτος: KKE
5o έτος: KKE

Παρατήρηση: Αυτή που φανταζόμαστε όλοι μας.

2-Μη, σταμάτα.

Μην τρως μακαρόνια αν έχεις φράγκα.
Μην τρως κατσαρίδες γιατί είναι έντομα.
Μην τρως το κεφάλι σου γιατί δεν είσαι χίψτερ.
Μην τρως Κοζανίτες γιατί είναι τα καλύτερα παιδιά.
Μην τρως τα παιδιά γιατί δεν είσαι κανίβαλος.
Μην τρως τους κανίβαλους γιατί θανατική ποινή.
Σταμάτα να παίζεις με το φαγητό σου, δεν είσαι μούλικο ανήλικο.
Σταμάτα να παίζεις με την κιθάρα σου, είσαι φάλτσος.
Φάε την κιθάρα σου.
Σταμάτα να παίζεις με τις barbie, είναι δικές μου.
Σταμάτα να παίζεις τέτρις, δεν είσαι των 90ς σπασίκλας.
Σταμάτα να παίζεις κουλτούρα, παίξε Παντελίδη γιατί πέθανε.
Σταμάτα να παίζεις πανκ, με πονάει το κεφάλι.

Bonus

Το μπόνους με βάζει στο ρόλο του Φλας.
Δε γίνομαι ήρωας όμως, εκμεταλεύομαι
τη δύναμη και τη γοητεία μου, για να
εκμεταλλευτώ ανθρώπους.

Οι παράλληλες μου καθημερινότητες με βρίσκουν
να κάνω απάτες, πολύ χαμηλότερες των δυνατοτήτων μου.
Θυμάμαι που τραμπούκιζα μοντέλα από την Γερμανία

παίρνοντάς τους τον μισθό με τη δικαιολογία
πως ο μάνατζερ τους χρωστούσε αρκετές διατροφές
στην πρώην σύζυγο του και κολλητή μου φίλη.

Δεν υπήρχε φίλη, δεν υπήρχε σύζυγος.
Χαζές ξανθές Γερμανίδες μοντέλες μόνο.
Στο διαμέρισμα μου τρώω καλοκαιριάτικα
μαγειρίτσα, μέσα της έχω βουτήξει ένα
ολόκληρο κοτόπουλο. Δεν ξέρω το
λόγο που μ'αρέσει αυτός ο συνδυασμός.

Πίνω μπίρες σκαλωμένος μπροστά από
την τηλεόραση, βλέποντας ειδήσεις.
Ψάχνω στο γκουγκλ, σαν δαιμονισμένος
σούπερ κακός, σκανάροντας για τα επόμενα
θύματα.

Η σούπερ σόνικ ταχύτητα με βγάζει σε κλάσματα
στους κεντρικούς δρόμους της Έδεσσας.
Έμαθα πως εκεί ένας πλούσιος επιχειρηματίας
επέλεξε να περάσει ένα ήσυχο τριήμερο.

"Για ποιο λόγο η Έδεσσα; Τι ηλίθιος θεέ μου"
Θα τον απαγάγω αφού αφοπλίσω τους μπράβους
του και θα τον μεταφέρω στο κρησφύγετο μου
εκεί θα τον βασανίσω και θα τον αναγκάσω
να μου γράψει την περιουσία του. Ζωή χαρισάμενη.

Ενώ βάζω καπέλο και μαύρα γυαλιά αφηρημένος
στη μέση του δρόμου, για να κάνω την αποστολή.
Βλέπω το θάνατό μου , τον "Μαύρο Φλας" να με πλησιάζει.
Χεσμένος πάνω μου, μένω παγωμένος στη θέση μου από
το φόβο του επερχόμενου θανάτου.

Αλλά τότε πριν προλάβει ο "μαύρος εγώ" να με τσακώσει,
με πατήσει νταλίκα ή πείτε το όπως θέλετε,
ανοίγει ένα πόρταλ και ξεπετάγεται από μέσα
το αστικό 81-το αστικό Μαλατέστα.

Είναι το όχημα-χρονομηχανή του γρηγορότερου
πλάσματος στο χωροχρόνο. Του Ερρίκο.
Ο Μαλατέστα βγαίνει από μέσα, ντυμένος
με μια αρνητική αύρα χώρου και χρόνου.

Παγώνει τους Εδεσσιώτες, τις στιγμές και το χρόνο δίπλα μου.
Αρπάζει το θάνατο μου και ξεκλειδόνοντας άλλες διαστάσεις
τον στέλνει σε ένα άγνωστο υπερδιάστημα.
Με λίγα λόγια τον ξεφορτώνεται ξέρω γω.

Έρχεται μου δίνει το χέρι του, την ευλογία του
και το χρίσμα του διαχρονικού επαναστάτη.
Με αποχαιρετά και επιβιβάζεται στο 81.
Κομψότατος πάντα στο φθαρμένο, γέρικο κοστούμι του.

Είχα κλέψει αρκετή από τη δύναμή του στο παρελθόν.
Έτσι απέκτησα τη σούπερ ταχύτητα.
Αλλά δεν ψήνομαι να ασχοληθώ με τα θελήματά του, βαριέμαι.
Του κουνάω το χεράκι με ένα χαζό χαμόγελο, ανταποδίδει
το χαιρετισμό από το παραθύρι του 81 και εξαφανίζεται.
Στο άλλο μου χέρι , έχω κρεμασμένη στον αγκώνα
μια σακούλα με τυρόπιτες. Το πρωινό μου.

Α, ξέχασα να σας πω ότι μέχρι να βρει το δρόμο της επιστροφής ο θάνατος μου είμαι αθάνατος.

~Καριόλης Morley

Το χρονικό των περιπετειών μου με τον Tiny Tim.

Στη φωτογραφία εγώ, όπως με τράβηξε ο Τiny Tim τη νύχτα που τρελάθηκαν οι βραστήρες.

Ποίος είναι ο Tiny Tim;

O Τiny Tim διετέλεσε έξι μήνες κηπουρός μου, τέσσερα χρόνια περίπου πριν. Ένα σκληραγωγημένο παύλα αμόρφωτο αγόρι.
Ένα άγουρο παιδί 19 ετών, όσο κι εγώ τότε. Μοναδικός μου φίλος εκείνο το ανιαρό εξάμηνο,
είχα βλέπετε αποφασίσει να απομονωθώ για να κάνω έρευνες στη σχέση μεταξύ γυναικείου οργασμού και αστρικών καταιγίδων αλλά και για να γράψω ποίηση. Εν τέλει τα βαρέθηκα και τα παράτησα όλα, δε μ'άρεσε και ο κήπος, τον έκαψα και απέλυσα τον Tiny Tim. Δεν τον ξαναείδα από τότε.
Τον έβγαλα Tiny Tim γιατί ήταν ψηλός και τον λέγαν Κώστα. Ταιριάζει.
Σημείωση: Ο Tiny Tim μίλαγε greeklish.

Πώς προέκυψε το κόλλημα με τη σχέση αστρικών καταιγίδων - γυναικείας καύλας;

Συνοπτικά, η εμμονή μου αυτή προέκυψε μετά από πενταετείς μετρήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, επί πέντε συναπτά έτη διατηρούσα σχέση με διαφορετική ερωμένη για πέντε μήνες.
Σκοπός του εκάστοτε ταξιδιού ήταν να τις εκθέσω στην κορύφωση της βροχής των Περσείδων,
εν ώρα άγριου φασώματος. Οι Περσείδες είναι βροχή διαττόντων αστέρων,
τα λεγόμενα πεφταστέρια, στην πραγματικότητα βέβαια είναι ότι κομμάτι έχει απομείνει από τον καημένο κομήτη Σουίφτ-Τάτλ, καθώς λοιπόν τα κομματάκια μπαίνουν στην ατμόσφαιρα με ταχύτητα μεγάλη καίγονται, αναφλέγονται και βλέπουμε αυτό που βλέπουμε μπλα μπλα.
Η αρχή της βροχής είναι ορατή από τα μέσα Ιουλίου κάθε χρόνο, με την κορύφωση μεταξύ 9 και 14 Αυγούστου, οπότε ο ρυθμός των μετεώρων φθάνει τα 60 και πλέον ανά ώρα. Εκτείθωντας σε σεξουαλική επαφή υπό την ετήσια βροχή των Πειρσείδων
την εκάστοτε ερωμένη, πάντοτε στην ίδια ταράτσα στο διαμέρισμα μου στα Πετράλωνα,
διαπίστωσα ότι η ποσότητα των υγρών κατά την εκσπερμάτωση ήταν πενταπλάσια από τους συνηθισμένους μέσους όρους του ιστορικού όλων των προηγούμενων σεξουαλικών επαφών στο πεντάμηνο.
Παράδειγμα θυμάμαι πως η Νάντια ( τρίτο δείγμα πεντάμηνης σχέσης) απέδιδε μια ποσότητα περίπου στα 70 ml ανά οργασμό, ενώ την νύχτα των Περσείδων πενταπλασίασε αυτό το μέγεθος στα 350 ml.
Μοναδικό , ευφάνταστο, την πρώτη - δεύτερη φορά είπα σύμπτωση, αλλά μετά από αυτή την πενταετία ήμουν πλέον σίγουρος ,οι θεωρίες μου είχαν βάση και μπορούσα να το αποδείξω. Σίγουρα οι μεταβολές στην ατμόσφαιρα και στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία
μετά την είσοδο των πεφταστεριών στην Γη προκαλούσαν μια μεταβολή , μια αναλογία στην μεταβολή της ροής σπέρματος των κοριτσιών μου.
Έπρεπε να βρω αυτή την εξίσωση αναλογίας, ήμουν τόσο κοντά, αλλά πολύ δουλεία, πολλές σχέσεις-πειραματόζωα για το μέλλον, άγουρος μαθηματικά εγώ και ο Tiny,
φανταστικός φυσικά, αλλά ποιος χέζετε γι'αυτά. Αφήνω όμως μια παρακαταθήκη για το μέλλον.
Εδώ κάνουμε επιστήμη κύριοι , όχι αλχημείες.
Όπως και να έχει το πεδίο της έρευνας δεν είναι το κεντρικό θέμα της ιστορίας και δεν επιθυμώ να πλατειάζω περισσότερο.

Και τώρα οι φανταστικές μου περιπέτειες με τον Tiny Tim.
Μια ανά μήνα υπηρεσίας του, τις κράτησα στα αρχεία μου για να έχω κάτι να τον θυμάμαι.

1η, 29 Απριλίου 2012.

Εγώ υπό την επήρεια ουσιών στο διαμέρισμα μου στα Πετράλωνα κάπου στις 3 τα ξημερώματα. Αυτός δεν έχω ιδέα που.
Να σημειωθεί πως όταν είμαι μεθυσμένος μιλάω κι εγώ την αρχαία διάλεκτο των greeklish.
Tον παίρνω τηλέφωνο και ακολουθεί αυτό:

-Ela afediko.
-NE, akoy ...oi stixoi moy grafontai gia na tous trone ktini
to sinti toy soloys kai mperger kokaini.
Ti les mporei sigoyra na ginei rap, ee??
-Teneke kseganwte,einai kshmerwmata,thelw na koimhthw,hpia kafe to apogeuma pou vghka eksw,
gi Auto den exw ypno kai ekana gymnastikh gia na me parei o ypnos,
sebasou mia kai poios sou pe oti exw oreksh na s akousw?

Μου λέει αυτό και κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα, σίγουρα δεν έχει τρόπους, δεν είναι συμπεριφορά αυτή.
Κράτησα όμως αυτή του την αντίδραση για μελλοντικό μου όπλο, λόγου χάρη για την μη άμεση πληρωμή του, χεχε.
Γενικά δεν τα πάω πολύ καλά με τα οικονομικά, κάτι που σίγουρα κατάλαβε και ο Τim στο μέλλον.
Επιπλέον η ενασχόλησή του με το gym culture και τις χειρονακτικές εργασίες του έδιναν ένα ελαφρύ avandage στα ανάμεσα μας 1 v 1, οπότε δε με συνέφερε μια σωματική μάχη εναντίον του παρά τα νεύρα που είχα εκείνη τη στιγμή. Στο παρελθόν είχε ξανασηκώσει χέρι πάνω μου, όταν του έσκασα τα λάστιχα του αυτοκινήτου του.
Το έκανα γιατί με ενοχλούσε αισθητικά το όχημα, ήταν kwloftiagmeno όπως λένε στη γλώσσα τους οι κάγκουρες. Κατέληξα στο νοσοκομείο με δύο μαυρισμένα μάτια και τρία σπασμένα πλευρά, πάντως δεν έχω παράπονο ο Tiny Tim με περιέθαλψε άψογα.

2η, 19 Μαΐου 2012

Εγώ εξτασιασμένος και φρικαρισμένος όντας άυπνος πάνω από 48 ώρες στο γραφείο μου γράφοντας ποίηση , άρχισα να βιώνω περίεργα μεταφυσικά σκηνικά και φαινόμενα
τύπου poltergeist. Λογικό σαν άνθρωπος της επιστήμης να φρικάρω, σε ένα τέταρτο είχα σηκώσει όλο το σπίτι ψάχνοντας αλλά και αποφασισμένος να το εγκαταλείψω
αν είχε κυριευτεί από δαιμόνια. Γύρω στις 3 τα ξημερώματα (η αγαπημένη μου ώρα να ενοχλώ τον Tim) τον παίρνω τηλέφωνο για να του περιγράψω το σκηνικό:

-BΟΗΘΕΙΑ!!!
-ti?
-Ο βραστήρας μου είναι ζωντανός γαμώ το χριστό του και ανάβει και βράζει μόνος του χωρίς νερό
και βγάζει καπνούς και φασαρία. Κάτι ώρες πριν παραλίγο να καεί αλλά τον πρόλαβα τον αυτοκτονικό ηλίθιο.
Έχω να πιω τσάι πάνω από 3 ώρες, είμαι άγρυπνος και αναστατωμένος, φοβάμαι μόνος θέλω να έρθεις εδώ, το απαιτώ.
-mi royfas kokaini afentiko, episis moy xrostas 18 merokamata

Έκλεισε το τηλέφωνο, ίσως να έφταιγε η κόκα, η αγρυπνία και ο σουρεαλισμός.
Χρωστούσα 18 μεροκάματα στον Tiny και αυτός έκανε να εμφανιστεί στη δουλειά τουλάχιστον δύο βδομάδες,ο παρεξηγιάρης ήρθε αφού τον παρακάλεσα
και του πλήρωσα τα μισά.Αναγκασμένος να μένω σε επιφυλακή σε ένα πιθανόν στοιχειωμένο διαμέρισμα με λίγες ώρες ύπνου καθημερινά
κατάλαβα πως το όπλο μου με τις κακές πληρωμές είχε γυρίσει μπούμερανκ. Τέρμα τα λεφτά για κόκα για τον επόμενο μήνα σίγουρα. Κρίμα Morley.

3η, 4 Ιουνίου 2012

Πρώτη μέρα του Tiny στη δουλεία μετά το διακανονισμό για την πληρωμή των χρωστούμενων.
Δύο η ώρα το μεσημέρι, μόλις τον βλέπω βγαίνω να τον προϋπαντήσω , ήμουν σε τέρμα κουλ φάση μετά από ένα αριστουργηματικό ποίημα που έγραψα
και τέρμα ενθουσιασμένος με την εμφάνισή του. Είχα να δω άνθρωπο δύο βδομάδες, το μόνο που έβλεπα ήταν φαντάσματα και έτρωγα μακαρόνια.
Τον βραστήρα τον φυλάκισα στην αποθήκη και βαρούσα σκοπιά μέχρι να αποκοιμηθώ μπροστά από την πόρτα κάθε μέρα με ένα κουζινομάχαιρο στο χέρι.
Πάντα καθαρός (από ουσίες) για το κάθε ενδεχόμενο όπως λέει και ο Τάκι Τσαν.
Τον αρπάζω, τον αγκαλιάζω και τον οδηγώ στο γραφείο μου με τη λαχτάρα να μοιραστώ μαζί του το τελευταίο μου αριστούργημα.

-Ανοίγω το ψυγείο.
Παίρνω μια κονσέρβα , σε αυτά τα αλουμινένια μπάσταρδα κουτάκια κρύβεται η πολτοποιημένη σκέψη μου.
Λόγια και λέξεις το ίδιο πάντα κλισέ, επαναλαμβανόμενες, ξαναγραμμένες, βαφτισμένες και με βαριά καρδιά χαρακτηρισμένες ως "ποιητικές".
Γαμώτο,γράψε κάτι που δεν έχει σκεφτεί ποτέ κανείς.
Ανοίγω το παράθυρο για να συλλάβω καμιά άξια αναφοράς παράσταση.
"Πάλι οι χθεσινές αηδίες" λέω και κυλιέμαι στο πάτωμα σαν νευρόσπαστο ψαράκι έξω από τα νερά του.
Ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, μέσα στην κουζίνα, στα βρώμικα μου παπούτσια μια αναφορά άξια ποίησης.
Τεντώνω το χέρι, οπλίζω τα νεύρα μου, γράφω ότι σου γράφω.
"Επιτέλους! Η πόρτα!" Αναφωνώ. Θα γράψω για την πόρτα. Η πόρτα είναι ξύλινη.
Η πόρτα είναι σύνορο, είναι το εμπόδιο μου από τη Χώρα της ποίησης.
Ανοίγω την πόρτα και φεύγω σίγουρος.
-ti einai auti i mpoyrda???
-Είναι ποίηση, πώς σου φάνηκε;
-malakies, prepei na breis gomena afentiko...

Λέγοντας αυτό, βροντάει την πόρτα και φεύγει από το γραφείο κατευθυνόμενος προς τον κήπο. Παίρνω φόρα και του ορμάω με το κουζινομάχαιρο, γυρνώντας αστραπιαία
μου σφίγγει μια γροθιά στο στομάχι η οποία με ισοπεδώνει με μιας.
Πέρασα τις επόμενες δύο ώρες κλεισμένος στο γραφείο μου, κλαίγοντας από τους πόνους και τη μίνι κατάθλιψη που μου προξένησε η κακή κριτική για την απαίσια μου ποίηση.
Ο Τiny Tim έπινε μπίρες καθώς περιποιούνταν τον κήπο.

4η, 8 Ιουλίου 2012

Εκείνη την περίοδο περνούσαμε πολύ καλά με τον Tim, μάλιστα αυτός είχε εγκαταλείψει το σπίτι του και συγκατοικούσαμε.
Καθημερινά ήμασταν σε φάση αλκοόλ, μέθη και μετά πρόκληση ζημιών στο διαμέρισμα μου. Ένα γιγάντιο πάρτι η καθημερινότητά μας.
Δεν άργησαν όμως να επιβεβαιωθούν οι χειρότεροι φόβοι μου, οι ζημιές και οι φθορές που προκαλέσαμε στο διαμέρισμα είχαν ως αποτέλεσμα να ξυπνήσου τα δαιμόνια
που κατοικούσαν σε αυτό. Τελικά δεν έφταιγε η κόκα, το διαμέρισμα στα Πετράλωνα ήταν στοιχειωμένο και οι παραφυσικές οντότητες είχαν γυρίσει για να προστατεύσουν το σπίτι
από τα χειρότερα δαιμόνια, εμάς δηλαδή.
Τη νύχτα που ξημέρωνε 8 Ιουνίου, μεθυσμένος με ένα μισοάδειο μπουκάλι βότκα στο χέρι , βγαίνω από το διαμέρισμα και κατηφορίζω τις σκάλες που οδηγούσαν στον κήπο μου.
Στις σκάλες βλέπω έναν τύπο με κουκούλα, γυρισμένο πλάτη σαν φρουρό στεκούμενο. Τον γραπώνω τον γυρνάω να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο και τι να δω;
Είχε αντί για ανθρώπινο κεφάλι, κεφάλι καγκουρό. Θα σας τον περιγράψω όπως τον θυμάμαι.
Το γελοίο καγκουρό, ο φύλακας των σκαλοπατιών όπως μου είπε ότι ήταν, είχε ανθρώπινο σώμα, φορούσε τζιν, άσπρα αθλητικά και ένα ξεθωριασμένο γκρι φούτερ.
Σωστό βαποράκι. Ακολουθεί διάλογος:
-Ποιος είσαι ξένε;
-Είμαι το καγκουρό βαποράκι, πουλάω ηρωίνη στις οντότητες που ζουν στον κήπο σου και σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων εδώ πιο πέρα που και που, με έναν μηχανικό τον κύριο Αντρέα. Γενικά είμαι επικίνδυνος κάνω πεσίματα σε αδύναμες γυναίκες και τρομάζω μωρά παιδιά, αλλά συγχρόνως είμαι ο φύλακας των συνόρων μεταξύ πραγματικού κόσμου και κόσμου των πνευμάτων. Τυχαίνει να έχεις μια πύλη εδώ στις σκάλες που οδηγούν στον κήπο και γενικά κάθε μέρα
12-3 θα με βρεις εδώ να φυλάω καραούλι, έχω καταδικαστεί σε αυτή τη θέση από τον Luci λόγω άστατης ζωής στα ανθρώπινα μου χρόνια.
-Α.;
Ακούγοντας με ένα βλέμμα απορίας την ηλίθια ιστορία του, του κοπανάω ένα ξαφνικό αδελφίστικο χαστούκι και του σπάω τη φιάλη στο μπουκάλι.
Πριν προλάβω να τρέξω, με αρπάζει από το μπουρνούζι με στριμώχνει στον τοίχο, είχε τεράστια φυσική δύναμη και με αρχίζει στα μπουνίδια.
Ο Tiny Tim ακούει τις κραυγές μου και τρέχει προς βοήθεια με ένα φτυάρι στο χέρι και αρχίζει να κοπανάει το ανθρωπόμορφο καγκουρό πρεζέμπορα.
Τρέχουμε και κλειδωνόμαστε στο σπίτι, ένας πανικός από ιπτάμενους βραστήρες, πιθανόν τα ξαδέρφια του βραστήρα μου, που ξερνούσαν βραστά νερά, μακελειό, ξιφομαχίες και εγκαύματα στα χέρια μας δεύτερου και τρίτου βαθμού.
Τελικά για φασαρία μας μάζεψε η αστυνομία, όπως λέει γνωστός underground mc, και μαζί με μας αρκετά γραμμάρια σκόνης.
Τα λεφτά μου έπεισαν τους μπάτσους να μας αφήσουν. Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν το καγκουρό.
Αυτό το κτήνος, σίγουρα θα ήταν κάτι σαν τον ΔΠΘ των φαντασμάτων καγκουρό και σίγουρα θα έφτυνε φανταστικές ρίμες.
Άραγε ο ΔΠΘ να είναι ακόμα ζωντανός και αν πεθάνει να καταλήξει κάπως έτσι;
Όπως και να χει σίγουρα έφταιγε το lsd.

5η, 13 Αυγούστου 2012

Τη μέρα μετά το ζευγάρωμα με την Νάντια, στην ταράτσα. Η νύχτα με τις Περσείδες, η νύχτα του επαγγελματικού μου θριάμβου.
Ήμουν πλέον σίγουρος για τα αποτελέσματα, δεν ήταν συμπτώσεις και 8 το πρωί καλώ τον Τim, o οποίος κλασσικός χέστης όπως ήταν μετά τη σύλληψη μας και τα ανεξήγητα σκηνικά είχε να εμφανιστεί ένα μήνα.

-Σύμπλεγμα αστρικής καύλας babe, το μουνί έχει σίγουρα τη δυνατότητα να καταπνίξει τη γη με το βαρυτικό του πεδίο.
Είμαι τόσο κοντά, μου λείπει μια εξίσωση, δεν ξέρω καλά μαθηματικά πρέπει να με βοηθήσεις, επίσης ο κήπος χρειάζεται τη φροντίδα σου ανόητε.
Θέλω να βρεις και να αρπάξεις, τέσσερις με πέντε γυναίκες, εμφανίσιμες (δεν είχε σημασία στην έρευνα, αλλά με βοηθούσε στην καλύτερη αφοσίωση και συγκέντρωση
στο όλο έργο, ο Tim σιγά μην το ήξερε) ηλικίας 17-25. Είναι τελευταία μέρα των Περσείδων και πρέπει να διεξάγω πειράματα όσο είναι νωρίς.
-de thelo na se ksanado, antio afentiko
-What??

Εκεί παράτησα τα ουσιαστικά μου όνειρα για την έρευνα, σίγουρο Νόμπελ, δίχως τη βοήθεια του Τim όμως τίποτα δεν μπορούσε να γίνει σωστά.
Γύρισε μετανιωμένος μια βδομάδα μετά, συνεχίσαμε να πίνουμε με καινούργια συντροφιά. Οι παρεμβολές στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία λόγω των πειραμάτων μου,
ίσως και του παραφυσικού γίγνεσθαι οδήγησε σε κάτι πιο αλλόκοτο. Τις νύχτες με καταιγίδες του Αυγούστου, έτυχε να είναι πέντε εκείνες τον Αύγουστο του 12,
εμφανίζονταν στο σαλόνι μου η αστρική προβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη, του αναρχικού ράπερ αντάρ και μιας φίλης και συντρόφισσας, θα την ονομάσω Χ. Ο Κυριάκος κάθονταν στον μαύρο δερμάτινο καναπέ μου, ο αντάρ  και η Χ στο πάτωμα. Σίγουρα την πρώτη νύχτα ήμασταν και οι πέντε ξαφνιασμένοι, μόλις τους εξήγησα όμως το λόγο του φαινομένου χαλάρωσαν όλοι και ήπιαμε ουίσκι.
Στις επόμενες τέσσερις επισκέψεις είχαμε συνηθίσει πλέον και έχοντας ο καθένας τη θέση του σε πατώματα και καναπέδες μιλούσαμε για ώρες πίνοντας αποκλειστικά ουίσκι, επιθυμία του αντάρ, για πολιτικά.
Εγώ και ο Κούλης, όπως ήθελε να τον λέμε αφού γνωριστήκαμε όλοι καλύτερα και γίναμε φίλοι, κράζαμε και θάβαμε κυρίως τον Άδωνη.
Από τις πολιτικές διαφωνίες και συζητήσεις που είχαμε όλοι βγήκαν πολλά συμπεράσματα, που δεν είναι μέρος σίγουρα αυτής της ιστορίας και ένα καλό.
Ο Tiny Tim είχε αποκτήσει ταξική συνείδηση. Ήμουν σίγουρος πως στο παρελθόν ήταν ψηφοφόρος της ΝΔ, αλλά τώρα αυτό άνηκε στο παρελθόν. Μπράβο αντάρ, μπράβο Χ, μπράβο Μοrley.

Φινάλε, 15 Σεπτεμβρίου 2012

Σε μια σχιζοφρενή μου κρίση, πυροδοτούμενη από την κακή μου επίδοση στην εξεταστική του Σεπτέμβρη, άρχισα να σπάω πράγματα, να βανδαλίζω δωμάτια, να καίω και να σχίζω τα επιστημονικά μου έγγραφα και τα ποιήματα.
Καταλήγω με ένα μπετόν βενζίνη και μια μολότοφ στον κήπο, ο Τim πότιζε τα λουλούδια, πριν προλάβει να αντιδράσει στον επικείμενο εμπρησμό είχα προλάβει να ποτίσω ότι μπορούσα με βενζίνη και να εκτοξεύσω τη μολότοφ.
Με κυνηγούσε για ώρα στο φλεγόμενο κήπο, μέχρι που με έπιασε και άρχισε να με στραγγαλίζει, του είπα πως θα τον κάψω ζωντανό, μου είπε πως θα με σκοτώσει για αντίποινα..μαλακία.
Ένα βαρύ κλαδί φλεγόμενο από ένα δέντρο του κήπου έπεσε στο κεφάλι του και τον άφησε στον τόπο, καλά να πάθει εκείνος το άρχισε πρώτος, έτσι τις σκαπούλαρα. Απέλυσα τον Tiny Tim και έφυγα δια παντός από το διαμέρισμα στα Πετράλωνα με έναν πρησμένο λαιμό και μπόλικες ιστορίες.
Καλά περάσαμε και γλίτωσα την αποζημίωση, lol.
Ήμουν κακό αφεντικό, ξαναlol.

~Καριόλης Morley

Sedatephobia - RAP N' SUMMER IN THA CITY

O Solus Ipse μαζί με το Οξύμωρο Σχήμα και τον Antar τις 25/6 παίζουν στο πάρκο της ΧΑΝΘ.

Γκρίνια

Περπατάω στα Εξάρχεια προσπαθώντας να μεθύσω απεγνωσμένα, με ένα δεξιό γκομενάκι δίπλα μου. Είχα πάει και με χιπστερού αλλά κατέληξε λεσβία μιας και μου έπεσε στο σεξ. Είμαι ένας αντίστροφος ναυαγός. Ο ξερός λαιμός μου είναι μια τεράστια έρημος και γω αναζητώ θάλασσα για να πλεύσω, μα με μια μπίρα δεν έπλευσε ποτέ κανείς. Η δεξιά τα έχει με έναν 30άρη αλλά εμένα αυτό δεν με σταματά από το να προσπαθώ να κάνω κάτι μαζί της. Ίσως με πλήγωσε η χιπστερού, δεν ξέρω...Συνεχίζω να πίνω την μπίρα μου με μεγάλες  γουλιές το μεθύσι όμως με έστησε μαζί με την αξιοπρέπεια μου. Καταραμένα Γιάννενα με καλομάθατε με το γλυκό σας τσίπουρο. Περπατάμε στο δρόμο της αμηχανίας, για κάποιους γνωστός και ως Σόλωνος. Η δεξιά μου λέει πόσο πολύ αγαπάει τον 30άρη και πως δεν μπορεί να συνεχιστεί το ειδύλλιο μας, αυτό όμως δε με αφορά. Έχασα απλώς ένα ντεπόν. Ίσως βρω σε κάνα ξεχασμένο παντελόνι, 50 λεπτά να πάρω καινούριο κουτί, μα αυτή τη στιγμή με νοιάζει μόνο το τσιγάρο που στρίβω. Ένα πρεζάκι το βιάζουν σε ένα στενό που μόλις περάσαμε. Μα εμένα με νοιάζει μόνο το τσιγάρο  που στρίβω.

Φτάσαμε Κολονάκι. Εδώ τα πράγματα είναι πιο πολιτισμένα. Τσάντες παιχνίδια και μαστίγια έχουν 50% έκπτωση, μα εμένα με νοιάζει μόνο το τσιγάρο που στρίβω. Φτάνουμε στη στάση του χ14 και η ανακούφιση έχει αρχίσει να με πλησιάζει. Πηγαίνω να πετάξω ένα χαρτάκι στα σκουπίδια. Ευκαιρία να στείλω μήνυμα  στο επόμενο ντεπόν της βραδιάς.Καθώς το χ14 πλησιάζει, η δεξιά με χαιρετά ναζιστικά και προτείνει να μείνουμε φίλοι. Τα αρχίδια μου θα πάρει. Δυστυχώς το δεύτερο ντεπόν είπε το ίδιο και σε μένα. Ξοφλημένος και χωρίς καταπραϋντικές ουσίες, συνεχίζω το γουαναμπί μου μεθυσμένο ταξίδι. Βάζω να ακούσω λίγο BoneyM μπας και ανέβει λίγο η διάθεση μου, μαζί με το πεσμένο μου πουλί.Το τσιγάρο μου μόλις έπεσε δίπλα σε κάτι μπάτσους. Ευτυχώς το βρήκα και  η απελπισία μπορεί να συνεχιστεί. Φτάνω στο Καλλιμάρμαρο και σταματάω να καπνίσω. Γύρω μου όλο ζευγαράκια διαφόρων ηλικιών. Μόλις κάθομαι  φεύγουν... Περίεργο, είμαι αρκετά καλοντυμένος και έχω κάνει και μπάνιο. Ίσως αυτό δεν είναι αρκετό για να κάνω μπλεντ ιν στην μικρή τους κοινότητα.

Φτάνω Παγκράτι. Έχει πολλά ωραία μπαράκια εδώ, ότι πρέπει για να πιω ένα ήσυχο ποτό. Κοιτάω τα λεφτά μου μα είναι λίγα δυστυχώς, εξάλλου έχω να πάρω και ντεπόν. Κατουριέμαι. Αυτό το στενό δείχνει ιδανικό. Προσπαθώ να μη λερώσω τα παπούτσια μου μα στην τελική μόλις κατούρησα σε ένα στενό με κόσμο πίσω μου. Δε θα με αποδεχτούν έτσι κι αλλιώς. Ένα κουνούπι κάθεται στον αστράγαλο μου. Το αφήνω. Άλλωστε είναι μόνη μου συντροφιά τώρα. Συνειδητοποιώ πως με θέλει μόνο για το βρώμικο αίμα μου, όπως η δεξιά για ένα γρήγορο γαμήσι πριν δει τον 30άρη. Το σκοτώνω επί τόπου. Κρίμα, ίσως να μη μου έφταιγε. Πρέπει όμως να μάθω να πορεύομαι χωρίς κουνούπια στην ζωή μου. Περνάω με κόκκινο αδιαφορώντας για τους νόμους σας. Κάπου πρέπει να κάνω την επανάσταση μου και γω. Καημένο κουνούπι. Μόλις με ενημέρωσε η δεξιά πως πήρε λάθος λεωφορείο. Επιτέλους ένα ευχάριστο νέο. Άσχημες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου... Ίσως της την πέσουν καυλωμένοι 50άρηδες. Όχι Τέντι δεν πρέπει να είσαι εκδικητικός με τα κουνούπια. Ίσως πρέπει να την ρωτήσω αν είναι καλά και αν ξέρει να γυρίσει σπίτι. Μα εμένα με ενδιαφέρει τώρα μόνο το τσιγάρο που στρίβω.

Φτάνω Βρυάξιδος, ένας δρόμος όμορφος μα επικίνδυνος για την ψυχική μου υγεία. Κάπου εδώ είχα γράψει σε έναν τοίχο όμορφα λογάκια για την χιπστερού. Δεν πρέπει να περνάω από εκεί, όμως είναι πιο κοντά στο σπίτι μου. Επιλέγω την τεμπελιά και δυναμώνω τους BoneyM. Ελπίζω ο Ρασπούτιν να με βοηθήσει να καταπλακώσω τις αναμνήσεις.

~Ρα ρα Ρασπούτιν χελπ μι γουίθ μάι μέμορις
 κιλλ δεμ αλλ γουίθ όνλι ουάν σοτ~

Επιτέλους, πλησιάζω στον προορισμό μου. Ώρα για το τελευταίο μου τσιγάρο. Χτυπάει το κινητό. Κάποιος με ψάχνει. Δε θα το σηκώσω. Με ενδιαφέρει πια μόνο το τσιγάρο που στρίβω.
Ο Τέντί έφτασε στην Ιθάκη του και δεν τον τραβάνε πια τα λάφυρα της όποιας Τροίας.
Πεινάω και διψάω. Πάω να βρω κανά ντεπόν...

~Τέντι Ρούζβελτ

Ο Κύριος Μακόναχι ο μπαμπάς μου και ο Kατσαριδοκτόνος.

Ρεαλιστική σκηνή 1 - αξέχαστα παιδικά χρόνια

    Η οικογένεια μου, ναι αυτή. Η οικογένεια μου είναι σχεδόν αξιολάτρευτη. Ο μπαμπάς μου είναι ο Μακόναχι, ο γνωστός, ο οσκαρικός, είναι μεγαλοδικηγόρος ή έτσι λέει.
Έξυπνος, στιβαρός, μορφωμένος μπρατσαράς, αυτόφωτος και άλλα κοσμητικά, δυστυχώς όμως είναι μπλεγμένος με το σκοτάδι του υποκόσμου, λίγα πράγματα ξέρω γι'αυτά του
τα ενδιαφέροντα, δίχως πολλές λεπτομέρειες, δε μου λέει περισσότερα. Η μητέρα μου, είναι μια σαρανταπεντάχρονη μιλφ κυράτσα, σκεύος ηδονής του μπαμπά, πρώην χορεύτρια ή
μοντέλο, δε χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω γι'αυτή την κινούμενη αποτυχία. Έχω μια μεγάλη αδερφή,τη Laura, εικοσιοκτώ χρονών, διανοούμενη, λινάτσα, πιανίστα , καμάρι του μπαμπά μου.Εμένα μου θυμίζει περισσότερο μια μικρογραφία της μητέρας, αχώνευτη με πληθωρικό χαρακτήρα και ταμπεραμέντο. Μια πουθενάτζα. Εγώ είμαι ο οκτάχρονος Morley τη στιγμή που έγραφα αυτές τις αράδες, ελαφρώς αλαφροΐσκιωτος, αν μπορώ να πω αυτό το χαρακτηρισμό, ψυχάκι τριανταεννιά κιλών με πέντε μόλις τοις εκατό λίπος, η πέτσα μου κρέμεται σαν άρρωστης κωλόγριας από τα οστά, τα οποία βρίσκονται υπό την μόνιμη απειλή βαρυτικής κατάρρευσης προς το κέντρο του χαζού μου είναι. Κάτι ακόμα, είμαι αρκετά έξυπνος και θαυμάζω τον μπαμπά και τα φράγκα του, θα γίνω αστροναύτης, θα πιλοτάρω πυραύλους κλαψ κλαψ πάνω σε πουπουλένια συννεφένια όνειρα λυγμ λυγμ, παίζω το πιάνο τόσο απαίσια. Αυτά τα λίγα συνοπτικά, αλλά ο κεντρικός καριόλης της ιστορίας είναι ο μικρός μου αδερφός Jonathan ή η φασαρία γύρω από την ύπαρξή/ανυπαρξία του, τριών ετών, κλαψιάρης περισσότερο από μένα. Ο βενιαμίν είναι ένας από τους κεντρικούς μοχλούς ενός μέρους της γενικής αποτυχίας των νιάτων μου.    
    Εχθές, εκείνο το χθες δηλαδή, δεκατέσσερα χρόνια πριν, γιορτάζαμε μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία του μπαμπά, χαμός στο σπίτι, παντού ακριβό αλκοόλ τέτοιων περιστάσεων, κοστούμια και ξυλάγγουρα συνοδοί χοντρών ασπρομάλληδων συναδέλφων. Σμόκιν εγώ, που δεν μπορώ να σας κρύψω το πόσο το θαύμαζα επάνω μου, σμόκιν και ο βλάκας ο Jonathan, λερωμένο με λεκέδες από πάστες που μπούκωνε μανιωδώς ολονυχτίς ο χοντρός αυτός καριόλης. Η Laura ευτυχώς έλειπε σε ταξίδι στην Μπρατισλάβα, δεν μπορώ να φανταστώ τι ναρκωτικά θα μπούκωσε εκεί πέρα, ευτυχώς έλλειπε, ελπίζω σύντομα να πεθάνει, ένας κληρονόμος λιγότερος.
    Μέσα στην παραζάλη της αστραφτερής εκείνης βραδιάς, δεν συνειδητοποιήσαμε πως πήγε δώδεκα της αυριανής, η μητέρα συνεχώς μαστουρωμένη έλαμπε από χαζή ευτυχία, γεγονός που με έκανεπολλαπλά χαρούμενο και μένα διότι δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ, ήθελα να ζήσω το γλέντι και μπορούσα να μπουκώνω όσες σοκολάτες γούσταρα. Τα υπόλοιπα σας τα μεταφέρω ζωντανά.Ενώ φλερτάρω, δίχως φραγμούς με εικοσάχρονη αλλοδαπή συνοδό, έρχεται ο μπαμπάς Μακόναχι, ελαφρώς αναστατωμένος και μου λέει "Χάθηκε ο Jonathan". Η ώρα δώδεκα και πέντε,δεν μπορώ να πω πως πικράθηκα , αλλά έπρεπε να παίξω τον αντιρόλο μέσα στην απρόσμενη ευτυχία μου, βουρκώνω, δακρύζω ξεσπάω σε λυγμούς, σφίγγω το χέρι της μητέρας και σπαράζω "Ψυχραιμία όλα θα πάνε καλά". Σε λιγότερο από ένα τέταρτο στο σπίτι μαζεύτηκε η μισή αστυνομία της πόλης, ναι γενικά ναι fuck the police comin' straight from the underground, παντού έρευνες και κακό από τους ανισόρροπους μπάτσους και τους καλεσμένους. Εγώ ψύχραιμος στα σκαλάκια να μασουλάω. Ίσως κάποιο μπλέξιμο του μπαμπά με τη μαφία δημιούργησε το σκηνικό,αλλά ποιος νοιάζεται. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν έσκασε μύτη αυτός. Μία παρά εννιά, μπαίνει στην έπαυλη ο James Α. ΜcAdams, ο πιο δαιμόνιος ντετέκτιβ της πόλης, καριερίστας, αντίζηλος του μπαμπά με όλα τα χαζούλικα κλισέ που μπορεί να συνοδεύουν αυτόν τον τύπο.Δηλαδή φουλ κολλημένος με τη μητέρα από τα φοιτητικά του χρόνια και άλλες τέτοιες αηδίες, που έχασε τη θέση δίπλα της από τον μπαμπά μου μπλα μπλα. Μεσήλικας, αστραφτερός, αρρενωπός αχ αχ ναι, με λίγο βλακόφατσα, αλλά ήταν σίγουρο πως στο τέλος θα το έβρισκε το μπάσταρδο. 
    Μόλις λοιπόν αντιλαμβάνεται την παρουσία της νυφίτσας ο μπαμπάς, τρέχει κατευθείαν στον δεύτερο όροφο του σπιτιού, αφού με γράπωσε γερά από το μπράτσο εμένα και τη μητέρα. Άρχισε βιαστικά να μας λέει πως πρέπει να ξεφορτωθούμε τα κομμένα χέρια, πριν ο μπάτσος τα αντιληφθεί, η μητέρα κι εγώ με ένα ζωγραφισμένο "τι" στο πρόσωπο βρισκόμαστε πριν το καταλάβουμε σε ένα δωμάτιο που είχες πρόσβαση με κωδικό. Δωμάτιο εφτά τετραγωνικών, με χλωμούς τοίχους και στο κέντρο έναν καταψύκτη. Ο μπαμπάς Μακόναχι τον ανοίγει, μέσα είχε έναν μπλε σάκο ρούχων, τον αρπάζει και μου τον πετάει με δύναμη, τον ανοίγω και τι να δω. Μέσα είχε ένα ζευγάρι κομμένα χέρια από τον καρπό. "Ουάου" αναφώνησα, φαντάστηκα πως σίγουρα είναι εκείνου του ενοχλητικού ζωγράφου που κυκλοφορούσε κάποιους μήνες την αδερφή μου, ένας έρωτας μοιραίος, μέχρι που ο τυπάς και ο έρωτας εξαφανίστηκαν μια μέρα μυστηριωδώς .Μάλιστα, ξανακλείνω το σάκο και τον πετάω με ευθύνη στη μητέρα, ενώ αποχωρούμε και οι τρεις από το δωμάτιο , η μητέρα πετάει την ευθύνη και το σάκο στον μπαμπά και ο μπαμπάς με μια καρκινιάρικη και ελαφρόμυαλη κίνηση που δεν το χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο γενικά, ανοίγει το παράθυρο και τον εκτοξεύει με όση δύναμη μπορούσε. Εντυπωσιασμένοι από το σκηνικό σαν μπετόβλακες εγώ και η μαμά τρέχουμε στο παράθυρο να δούμε την κατάληξη της κωλότσαντας, η οποία κυλούσε αργά στο γραφικό φαράγγι που ήταν ακριβώς στις παρυφές του χτισμένο το σπιτάκι μας.
    Ξαναμάλιστα, πολύ όμορφη φάση. Βασικά η μητέρα κι εγώ δεν ξέρουμε καν αν υπήρχε φαράγγι. Φαντασιόπληκτος  αλαφροΐσκιωτος εγώ, μαστουρωμένη συνεχώς αυτή, νομίζω πως λογικά ήταν όλα στη φαντασία μας, το φαράγγι, οι άνθρωποι που περπατούσαν σα μυρμήγκια πάνω του, αυτοί θυμάμαι είχαν πορτοκαλί στολές φυλακισμένων και στις πλάτες backpuck , δουλειά τους ήταν να διασχίζουν το φαράγγι αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας, ίσως λίγο τρελό αλλά ναι αυτό έκαναν τα θεοπάλαβα μυρμήγκια. Τότε θυμάμαι, αντίκρισα κάτι ακόμα ποιο τρομακτικό και σουρεαλιστικό.Τσεκάρετε το διάλογο με τη μητέρα:
-Μητέρα, τι είναι αυτά τα μικρά ζωάκια, που έχουν παλάμες για σώμα και κεφάλι σιαμαίων πιθήκων και σκαρφαλώνουν κλεφτά τα τζάμια των παραθύρων μας, τα βλέπεις;
-Α ναι, αυτά Morley είναι το πάγκρεας, χαχα αστεία που είναι.
-Μάλιστα.
     Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το μεσημέρι, εκείνοι οι σιαμαίοι γορίλες με σώμα και μέγεθος παλάμης και λαιμό καρπό κομμένου χεριού ήταν εξαιρετικά τρομακτικοί, εγώ είδα δύο. Με τη φαντασία μου υπέθεσα πως είναι κομμάτια χεριών, νεκρών πρώην γκόμενων της αδερφής μου που χάθηκαν σε αυτό το μαγικό φαράγγι μετά τις ρίψεις των μπλε σάκων από τον μπαμπά και πήραν αυτή τη δαιμονική πνευματική μορφή, λογικά τα βλέπαμε μόνο εγώ και η μαμά. Λίγη σημασία έχει όλο αυτό, οι κοινές θεάσεις που είχαμε εγώ και η μητέρα ήταν το μόνο μας κοινό, θυμάμαι ακόμα το tea party που είχαμε διοργανώσει μαζί στα πέντε μου με τεράστια επιτυχία, με καλεσμένο το πνεύμα της στοιχειωμένης πιανίστα Τζίνας Μπαχάουερ. Όση ώρα τα γράφω αυτά , ακούω Μπαχάουερ στο youtube και έχω ανατριχιάσει. Πάντως θυμάμαι περάσαμε υπέροχα οι τρεις μας τότε. Αχ μητέρα.   
    Τέρμα τα φλασμπακ. Ο μπαμπάς μας μαζεύει όλους στο κεντρικό σαλόνι , μπάτσους , προσωπικό, πόρνες, καλεσμένους και πίνουμε παγωμένο τσάι ενώ βλέπουμε τηλεόραση μην τυχόν έχουμε εξελίξεις στο θέμα του βλάκα αδερφού, ξαφνικά σκάει μύτη ο μπάτσος James λέει πως το παιδί βρέθηκε νεκρό στην πίσω αυλή, καλά θαμμένο και κομματιασμένο πίσω από τους θάμνους, λογικά ξέφυγε από την νταντά και το έφαγε φύλακας σκύλος, μπράβο σκύλε καλή δουλειά, κλάματα σε όλους, ανάμεικτα συναισθήματα σε μένα που δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν αξίζει σίγουρα να αναφερθώ περισσότερο στο χαμό του άξεστου αυτού μπάσταρδου. Χαχαχαχ πέθανε επιτέλους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.Τρία χρόνια μετά, τρακάρει στην γαλλική επαρχία , φουλ κοκαρισμένη η Laura, το συναισθηματικό μπρέικνταουν της μητέρας έχει ως επακόλουθο μισό χρόνο μετά την αυτοκτονία της. Ο μπαμπάς τρελαίνεται, αφήνει την περιουσία σε φιλανθρωπικές αηδίες, σε μένα μια νταντά και 7 εκατομμύρια και φεύγει κάπου μακριά ερημίτης. Και...

Ρεαλιστική σκηνή 2 - σπουδές

Και δυστυχώς μένω εγώ, ο μοναχικός έκπτωτος λόρδος , Κύριος Morley αυτοπροσώπως . Στα δεκαεφτά αποφασίζω να ακολουθήσω τα όνειρά μου και να σπουδάσω φυσική. Δίνω πανελλήνιες.
Μέχρι τα είκοσι και κάτι έχω καταναλώσει όλο το ρευστό σε πάρτι , ναρκωτικά , γυναίκες, ποίηση, ραπιλίκια και άλλα τέτοια.
Πάρτε μια μικρή γεύση από το τώρα μου.

Είμαι αγανακτισμένος.
Η Μαριχουάνα καπνίζεται ευχάριστα.

Αυτή τη στιγμή κυνηγάω κατσαρίδες με το "χρονικό του χρόνου"
θέλουνε λέει να μου φάνε το φαΐ.

-2 κατσαρίδες, όταν σκοτώνω μια
ακουμπάω το φαΐ στο "χρονικό του χρόνου",
είναι το μόνο ασφαλές μέρος.

Τώρα ακούγεται κάτι παράξενο εδώ μέσα.

Πέρυσι ακούγαμε με την Πρωτοχρονιά
ένα σόλο του odb και επειδή αυτός ο γαμόχριστος ραπάς είναι σαν κατσαρίδα
εμφανίστηκαν πάνω στο κρεβάτι να πάρουν τα μακαρόνια napoliten
και τις βαρούσε η πρωτοχρονιά με τις παντόφλες μου.
ΧΑΧΑΧΑΑΧΧΑ. Η πρωτοχρονιά είναι μια από τις αγάπες της ζωής μου, είναι μια ξανθή
αρρενωπή φιγούρα με χόμπι τη διανόηση.

Υστερόγραφο
Α ναι και νομίζω ότι αποφάσισα να συνδικαλιστώ για να δικαιωθώ. Ίσως κάποτε αποκτήσω και πάλι κάποιο τίτλο ευγένειας.
Μέχρι τότε καλό κουράγιο.

~Καριόλης Morley

εξίσωση τριάντα οχτώ

38 ώρες περίπου τώρα η ψυχή μου χύνεται από το στόμα σαν καπνός το στήθος μου πονά, άρα ζω ακόμα. ωραία.

8 βήματα πάνω. 8 βήματα κάτω για την πόρτα. 16 βήματα όταν βαράω 8αρια μεθυσμένος. ανάθεμα την ώρα. επιστροφή στο κρεβάτι και στην αυτοκρεβατομουρμούρα μου. χαλιέμαι, μα δεν ξερνώ στο χαλί, είμαι κύριος και θυμάμαι να 'μαι το μπαλκόνι μου ένας ρημαδιασμένος σκουπιδότοπος. ποιος θα μου πετάξει τα σκουπίδια; προσφέρονται άδεια κουτιά πίτσα , 1+1 δώρο, για όποιον προσφέρεται. κάνε μου την τιμή, δεν έχω τιμή, είμαι δωρεάν. δεν πίνω από το μπουκάλι, δεν τρώω από το πάτωμα. έχω τους τρόπους μου, θυμάμαι να είμαι κύριος στο είπα. 9 φορές το ίδιο καλαμάκι ίσως και περισσότερες, πρωινός καφές 9 το βράδυ. ζεσταμένο νερό, ξανά ζεσταμένο νερό, 2 φορές το ίδιο φιλτράκι. η ροή του αίματος μου, έχει τα σφάλματά της, κάνει τα λάθη της -7 C όταν παγώνει κάθε πρωί στις 3, δεν κλείνει μάτι, πριν τις 7 φυσικά. το είχα ξαναπεί, το είχα γράψει, το είχα υπολογίσει, απόψε με αναγκάζει η μέρα 1 τσιγάρο/ώρα, μάλλον έχει βάλει σκοπό να με κόψει το κάπνισμα. χαλιέμαι. μιλώντας με αριθμούς , δεν καταλαβαίνεις πολλά άρα φαίνομαι πιο γοητευτικός μιλώντας με αριθμούς αυτό σημαίνει ότι υπολογίζω με σχετική ακρίβεια την καταδίκη μου μα δε χαλιέμαι, άλλωστε αυτό το κάνω γιατί βαριέμαι όταν δε σκέφτομαι. -43 ευρώ από την τσέπη, η υγιεινή ζωή θέλει θυσίες η διατροφή μου 1 σουβλάκι, 11 τσιγάρα και 3 καφέδες τη μέρα.

38 ώρες μετά, περίπου. Παρ'το πάλι απ' την αρχή.

~Καριόλης Morley

Ωριακές σχέσεις για έναν.

Ήρθε πάλι αυτή η ώρα, ήρθε πάλι αυτή η στιγμή που τα ένστικτα ξυπνούν και τώρα πρέπει να κρυφτώ. Πρέπει να κρύψω το πρόσωπο μου, την έκφραση και τα συναισθήματα μου γιατί αν τα δείτε θα τρομάζατε. Πάλι καλά είμαι μόνος. Αυτή η ώρα είναι η αγαπημένη μου γιατί είμαι αληθινός. Είμαι αντικειμενικός κριτής απέναντι σε όλους και σε όλα. Παρόλα αυτά αντί να κρύβεστε εσείς κρύβομαι εγώ. Ειρωνεία γλυκιά μου ερωμένη. Είναι από τις λίγες φορές που δεν είμαι προετοιμασμένος... Μαλακία μου, γιατί ξέρω ακριβώς πότε έρχεται αυτή η ώρα. Δεν πειράζει προλαβαίνω να μαζέψω τα απαραίτητα ακόμα και τώρα. Μπύρες και τσιγάρα για τα νεύρα-τσεκ. Λίγη μουσική για να ξυπνάνε οι αναμνήσεις και να αντικρούουν την οργή-τσεκ. Τέλος ένα μολύβι να καταγράψω κάποιες σκέψεις-τσεκ. Όλα είναι εδώ. Για άλλη μια φορά όμως ξεχνάω κάτι. Για άλλη μια φορά λείπει αυτό το κάτι.. Μήπως είσαι εσύ; Χαχαχαχα... Όχι όχι, δεν είμαι έτσι εγώ. Άλλωστε θα σου έκανα κακό και πίστεψε με θα το ευχαριστιόμουν. Δεν πειράζει αυτό το κάτι θα το βρω την επόμενη φορά. *Την προηγούμενη φορά είπες το ίδιο* Γαμώτο, πάλι μου κάνω παρατηρήσεις. Καλύτερα να τακτοποιήσω λίγο, ίσως κάνω και κανά μπάνιο. Αν με έβλεπες τώρα θα νόμιζες ότι όλες αυτές οι προετοιμασίες είναι σαν να πρόκειται να κάνω σεξ. Όντως αυτό θα κάνω. Γι'αυτό και όλα πρέπει να είναι τέλεια. Δεν είμαι καν καυλωμένος...Δεν πειράζει θα με βοηθήσει εκείνος. Θα καταλάβει. Είναι ήδη εδώ...Είναι ίδιος εγώ. Ωραία Σήμερα δε θα βάλω τα γάντια, μην τα βάλεις ούτε και συ. Θα γούσταρα να πονέσω λίγο σήμερα και ποιος ξέρει, ίσως καταφέρω επιτέλους να σου κάνω και καμιά μελανιά. Ένα ωραίο παράσημο να το φοράς και να με θυμάσαι. Να θυμάσαι ποιος υπερισχύει από τους δυο μας. *Ξεκίνα όποτε είσαι έτοιμος* Την πρώτη γροθιά σου τη χαρίζω. Μπορείς να πετάξεις οτιδήποτε πάνω μου. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ότι θες για όπλο. Είσαι υλιστής δε θα το κάνεις... Ή μήπως προτιμάς να λες πως τα αντικείμενα έχουν συναισθηματική αξία, πως δεν τα χαλάς γιατί σου θυμίζουν καταστάσεις και όνειρα; *Όπως αγαπάς φίλε* Μην με λες έτσι δεν ήμαστε το ίδιο. Κι όμως έχουμε τόσα κοινά. Εγώ έφτιαξα εσένα ή εσύ εμένα; Αλήθεια πια δε θυμάμαι. Θα ήταν σίγουρα αστείο πάντως αν εγώ τελικά ήμουν ο ψεύτικος. Θα ήταν μια ανατροπή που δε θα είχα προβλέψει. Σε αυτήν την περίπτωση τότε εσύ θα έπρεπε να έχεις την ώρα στο μυαλό σου. Το φόβο πως θα έρθω. Εσύ όμως είσαι πάντα ήρεμος. Δεν είναι δίκαιο. Τουλάχιστον έτσι τα πράγματα έχουν πιο ενδιαφέρον. Το έπαθλο θα είναι πιο γλυκό *Έχεις θράσος το ξέρεις;* Ναι.

~Τέντι Ρούζβελτ

Οδηγός Επιβίωσης σε έναν πυρηνικό χειμώνα.

Ορισμός:
O πυρηνικός χειμώνας είναι μπλα μπλα μπλα, σκατά είναι μια κωλοκατάσταση την οποία δεν εύχομαι σε κανένα σας.

Και τώρα ο οδηγός:
1 O κανιβαλισμός είναι κακός, μείνετε μακριά από τον κανιβαλισμό. Είναι κακός.
Ο παππούς μου φυλάει 10 ανθρώπους για προμήθειες κρέατος στο αμπάρι, ο παππούς μου είναι κανίβαλος ,
εγώ έγινα βίγκάν γιατί με ενοχλούσαν τα ουρλιαχτά του σφαχτού κάθε πρωϊνό.
2 Αν ψοφάμε της πείνας ,δε μασουλάμε τα χέρια μας, δεν αυτοκανιβαλιζόμαστε, δε γινόμαστε κακοί, είναι η ρίζα του κακού.
3 Τρώμε τις ρίζες, τρώμε τους σκύλους, δεν τρώμε τις γάτες ,τις έφαγαν οι σκύλοι.
4 Πάντως καλό θα είναι να έχουμε ένα σκύλο οδηγό, θερμή παράκληση μείνετε μακριά από τα τσιουάουα .Δεν είναι καλοί μεζέδες.
5 Αν όμορφο τσικ μας προσφέρει τσίτος στο δρόμο δεν τα παίρνουμε,δε γινόμαστε δόλωμα, είναι παγίδα και ο κανιβαλισμός είναι κακός.
6 Εάν στην προηγούμενη ζωή μας ήμασταν αλήτες μπαίνουμε σε συμμορία ή φτιάχνουμε τη δικιά μας συμμορία, πολλοί είναι καλύτεροι από έναν. Ζήτω η αυτοοργάνωση. Εάν πάλι ήμασταν φλώροι,μένουμε μακριά από τα γκέτο γιατί ο κανιβαλισμός πάνω μας είναι κακός. Πολύ κακός.
7 Δεν κάνουμε σεξ, μόνο έρωτα και παντρευόμαστε νέοι.
Σημείωση: Δεν τρώμε τη γυναίκα μας, γιατί ξέρουμε το λόγο.
8 Δεν ανάβουμε φωτιές, δε χρειάζεται, λογικά βρίσκονται παντού και σε τεράστιες ποσότητες.
Λέγεται πυρηνικός χειμώνας και η λέξη "πυρηνικός" μου θυμίζει φωτιές. Η λέξη χειμώνας πάλι..τέλος πάντων φοράμε
πουλόβερ είναι δωρεάν.
9 Όταν βρέχει δεν ανοίγουμε ομπρέλα, δε χρειάζεται. Η βροχή είναι όξινη.
10 Φοράμε πάντα 3 ζευγάρια κάλτες. Αυτό κάποτε ήταν απόρρητο μυστικό.
11 Εάν σκοπεύετε να μην την παλέψετε λόγω των εκατοντάδων χιλιομέτρων πεζοπορίας που σας περιμένουν και του κακού κανιβαλισμού αυτοκτονείστε. Εγώ πάντως δε θα την πάλευα.
12 Κόβουμε το κάπνισμα. Έτσι
13 Έξτρα τιπ , δεν παρατάμε ποτέ το τσεκούρι μόνο του όταν κατεβαίνουμε σε ένα κελάρι, πάντα υπάρχει ένας κανίβαλος πίσω μας.
14 Δεν κοιμόμαστε στο πάτωμα, υπάρχουνε κρεβάτια(ελέγχουμε κάτω από το κρεβάτι για κανίβαλους).
15 Ο κανιβαλισμός είναι κακός. Μείνετε μακριά από τον κανιβαλισμό.
16 Εάν σας την πέσουν κανίβαλοι, πουλήστε τη γυναίκα σας και τρέξτε.

Υπακούοντας πάντα την εξίσωση Σαλοπέτα: καπιταλισμός=κανιβαλισμός

και τώρα ένα ευχάριστο στιχουργικό διάλειμμα , ένα πανκ κουπλέ από την πανκ μπάντα που ετοιμάζω
μιλάει για το χωριό μου τη Βίγλα.

Η Βίγλα είναι όμορφη
 η Βίγλα είναι ωραία
Να κάψουμε το δήμαρχο
να γίνει πιο ωραία

Ωωωω Βίγλα με το ποταμάκι σου
που ψαρεύουμε ψαράκια
Ωωω Βίγλα με το ποταμάκι σου
που κάναμε πικνίκ
Ωωω Βίγλα με το ποτάμι σου
που λούζονται οι κοπέλες

Να κάψουμε το δήμαρχο (επί αόριστον επανάληψη του στίχου)
Αφιερωμένο στον Ζ.

(Ελπίζω η Βίγλα να μην κινδυνέψει από πυρηνικό χειμώνα , την αγαπώ. Αλλά γενικά υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι για τη Βίγλα.)

~Καριόλης Morley

To γατάκι της Παναγίας

------------------------------

Το γατάκι της

τα χεράκια της

όμορφη που 'σαι Παναγίτσα μου

γαμώ την Παναγία μου

Αχ Παναγία μου τι ωραία τα χεράκια σου

ναι, τα δαχτυλάκια σου τι ωραία που 'ναι

και τα ποδαράκια σου

τα απαλά σου τα πατούσια

αχ και τα δαχτυλάκια σου τι ωραία που 'ναι

δώσε μου λίγο να πιπιλίσω

όπως μου πιπιλάς και συ τ' αυτάκια, Παναγίτσα μου

και μου τα γλείφεις

αχ, Παναγίτσα μου, πιάσε μου και το στήθος μου

πιάστο έτσι, ναι

τρίψε και τη θηλή, ναι

Α-!

Και κάτω, πιάσε με και κάτω

αχ τρίψε και κει, εκεί

αχ δώσε μου την κλειτορίδα σου Παναγίτσα μου να τη γευτώ

γέψου και συ τη δικιά μου

Γέψου την!

ΑΑ--!

έλα να τις ενώσουμε!

να γνωριστούνε

να τα βρούνε!

ΩΧΧΧ--

Τα βρήκανε...

------------------------------

~Solus Ipse

Ποιήματα μιας Νύχτας II

νεκρή ποίηση

Νεκρή ποίηση γυροφέρνει ξαφνιασμένη μέσα στους μαύρους κήπους μου
Αναζητάει τροφή ανάμεσα σε ξαφνιασμένα παιδιά
Που θα τη σχολιάζουν για πάντα,σαν το πιο φρικτό εφιάλτη 
Και ποτέ κανείς δεν την παρακολουθεί ως το τέλος
Ανάμεσα σε ματωμένα τριαντάφυλλα και πελώρια τείχη
Κρεμιέται και χαμογελάει σα να περιμένει την επόμενη γλυκιά απομίμηση
Και γαμώ που κοιμάμαι όρθιος

νεαρή ποίηση 

Γυροφέρνει γυμνή και καθόλου ξαφνιασμένη στη μεγάλη έπαυλη μου

Ποζάρει μπροστά σε καθρέφτες και τρέμει από ηδονή

Μασουλάει κομμάτια βιβλίων και τα ξερνάει γελώντας παρακμιακά

Τραγουδάει όλη μέρα για την ομορφιά της στους υπηρέτες της

Και τους μαστιγώνει όταν δεν τους φιλάει

Είναι πάντα έτοιμη να ξεχυθεί σα διψασμένος χείμαρρος στον κόσμο

Και να τον καταπιεί ολόκληρο

Όμως αρρωσταίνει εύκολα,παθαίνει καρκίνους και ψοφάει

Μακάρι να μην είχα βγει ποτέ

κάποια ποίηση

Κάποια ποίηση γυροφέρνει φαντασματικά έξω από τα παράθυρα
Τις νύχτες με τα κόκκινα φεγγάρια όλες και όλοι κλείνουν τα παντζούρια
Ανάβουν κεριά,μαζεύονται και τρέμουν ομαδικά σε χώρους κοινούς
Οι πιο τολμηροί τρέμουν μόνοι στα δωμάτια τους και κοιτάν το σκοτάδι
Όμως αυτή πάντα προσγειώνεται,τσακίζει αθόρυβα τα παντζούρια
Μάτια ολόκληρες λίμνες από αίμα και ζωή καρφώνονται πάνω τους
Όλοι κλαίμε,τσακίζουμε τα σαγόνια μας,σκίζουμε τα χέρια μας
Ξερνάμε τις φωνητικές χορδές μας
Καθώς απλώνει τα ατελείωτα της χέρια και μας σέρνει μαζί της
Και σερνόμαστε για πάντα από τέλμα σε τέλμα
Ακόμα σέρνομαι

ουράνια ποίηση

Στο στούντιο ηχογράφησης ντύνεται άσματα μεγάλα
Σα στραγάλια τρέμουν μέσα σε σάπιο γάλα
Και οι άνθρωποι γουστάρουν το γάλα γιατί τέλειωσε παλιά
Σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο φτερά,πούπουλα και φαρδιά
Πουλάει και προκαλεί έρωτα,σοκ και κεραυνούς
Όλα χορεύουν μανιασμένα,κουνιούνται σαν πολυέλαιοι πριν τη πτώση
Χέρια σαν ψάρια πριν το θάνατο,πόδια καρφωμένα στο χώμα
Κεφάλια λίγο πιο ψηλά από ότι πρέπει
Και τα αυτιά ματώνουν
Ευτυχώς σέρνομαι ακόμα,σε έναν άλλο κόσμο

η ποίηση του Κύριου Σαλταπήδα

Ο κύριος Σαλταπήδας δε φοβάται τίποτα
Είναι κλεισμένος στα μπάνιο μου και ζορίζεται πολύ
Τα μάτια του έχουν κρεμαστεί και κοιτάει τον εαυτό του
Γιατί μια μέρα πριν χρόνια έσπασε όλους τους καθρέφτες
Πίνει αέρα από ημίψηλο ποτήρι,γιατί το κρασί τέλειωσε
Και ετοιμάζει το επόμενο ποίημα για την ποίηση
Στο σαλόνι μου αναρωτιόμαστε γιατί δεν αυτοκτονεί το ανώμαλο ζωντόβολο.

~Αρμαδίας Λα Κρουά

Ο κύριος Ehrenfest αυτοκτόνησε, εσείς;

Σουρεάλ Σκηνή 1 - Αμερικάνικη Πραγματικότητα

     Ένα νέο αμερικάνικο όνειρο ανεβαίνει στο σανίδι. Μια χοντρή αλκοολική σύζυγος ,ένας άντρας με λευκή corvette, μια έφηβη έγκυος κόρη και ένας punk πρεζάκιας γιος με εθισμό στο σνιφ οργανικών αερίων. Επειδή τον πιτσιρικά τον συμπάθησα λιγάκι περισσότερο θα τον αναπτύξω λιγάκι παραπάνω, ο τύπος είναι επίσης ποδο-φετιχιστής και τρώει σκάλωμα με το να σπάει τα ποδοδάχτυλα τυχαίων αγνώστων γυναικών που συναντά στα σουπερμάρκετ. Συνήθως αράζει καπνίζοντας το στριφτό του πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο πάρκινκ των πολυκαταστημάτων της Βαλτιμόρης και περιμένει. Χτυπημένος από τη μοίρα και την ηλιθιότητα ο γελοίος μου αρουραίος θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε πολλές από τις ιστορίες μου, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι αυτός το κεντρικό πρόσωπο σήμερα ,ούτε η υπόλοιπη οικογένεια.
     Αυτούς τους έβαλα έτσι για την εφετζίδικη εισαγωγή ή για να σας κουράσω και τα λοιπά.

Σουρεάλ Σκηνή 2 - Ο πραγματικός κόσμος του Κύριου Morley

     Μου συμβαίνουν απίθανα πράγματα καθημερινά. Ναι, εγώ είμαι πάλι ο πρωταγωνιστής και όχι γιατί έτσι ,αλλά γιατί σίγουρα ζω σε ένα πιο ενδιαφέρον σουρεάλ σύμπαν από τους από πάνω. Κοιμόμουν. Ανοίγω τα μάτια και διαπιστώνω πως ένας δαίμονας χάιδευε με τρυφερότητα τον πισινό και το πέος μου, λίγο πολύ τα κατάφερε να με σκληρύνει,αλλά με τα πολλά αβάσταχτα παρακάλια τον έδιωξα. Πετάγομαι από το κρεβάτι ταραγμένος ,τυλιγμένος με το πάπλωμα να πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω στο βρώμικο,ακατάστατο δωμάτιο. Λέω :"Κύριε Morley δεν είστε σίγουρα καλά, μα αυτό ήταν τελείως εξωφρενικό, ένας σατανάς να σκαρώνει ερωτικά τερτίπια στο μουδιασμένο κορμί σας;" Περνάει ένα λεπτό, στη ζαλάδα μου επάνω ανακαλύπτω το εξωφρενικότερο .

     Σήμερα ξύπνησα και διαπίστωσα πως σήμερα είχα τρία χέρια και όχι γιατί το αποφάσισα πάνω στην τρέλα μου ή στη φρίκη μου από τον παρολίγον βιασμό ,αλλά γιατί όντως είχε φυτρώσει ένα εξτρά άκρο κάτω ακριβώς από το κύριο αριστερό μου χέρι. Ριζωμένο καλά μέσα στα πλευρά μου , ελαφρώς δυσλειτουργικό και τέρμα άχρηστο το νέο μου άκρο ήταν ένας μπελάς και έπρεπε να βρω τρόπο για να το ξεριζώσω. Φανερά ταραγμένος, τυλιγμένος με το πάπλωμα άρχισα να πηγαινοέρχομαι με μανία πάνω στο κρεβάτι.Αφήνω βιαστικός το δωμάτιο, διασχίζω νευρικός το διάδρομο, ο αδερφός μου έχει μια κατάνα ,αυτός θα μου το κόψει σκέφτομαι.Εισβάλλω στο δωμάτιο του αδερφού μου, ουρλιάζω το όνομα του. "Συγνώμη μπήκατε σε λάθος μέρος" ,μου λέει γεμάτη καύλα, εμφατικά στον πληθυντικό μια πρώην μου, στημένη στα τέσσερα, φορώντας μόνο εσώρουχα πάνω σε ένα μεταλλικό κρεβάτι. Βιαστικός εγώ, αλλά διατηρώντας τη στύση με την οποία με ευλόγησε ο δαίμονας, επιτίθεμαι σαν άγριος σκύλος και ζευγαρώνω μαζί της με μανία. Δυο ,τρία λεπτά μετά πάνω στο καλύτερο δέχομαι ένα ξαφνικό μπουκέτο στη μύτη, ένα βρισίδι ψιθυριστό στο αυτί, της φάσης "αρχίδι είσαι" και με μια σπρωξιά με απομακρύνει με τη βία η τύπισσα .Με μια κλωτσιά αλά Chun Li στο street fighter , βρίσκομαι οκλαδόν με το στόμα σε ένα παθιασμένο γαλλικό φιλί με το λασπωμένο πάτωμα του διαδρόμου . Δεν ξέρω ίσως την τρόμαξε το τρίτο μου χέρι που βγήκε στην επιφάνεια ή εγώ δεν ήμουν αρκετά καλός εραστής.

     Περπατώ αργά το κίτρινο μονοπάτι του διαδρόμου, τυλιγμένος πάντα με το πάπλωμα και το με το τρίτο μου χέρι να ξύνω το στομάχι. Συλλογιζόμενος πως το μόνο που με εντυπωσίασε από το προηγούμενο σκηνικό ήταν το δωμάτιο της πρώην. Ήταν φουλαρισμένο με καθρέφτες,είχε σκούρους μωβ τοίχους, γεμάτους με πόστερ ελληνίδων σελέμπριτις-παρουσιαστριών πρωινάδικων. Θυμάμαι ξεκάθαρα τη φωτό της Ελένης με το βλαχοκιτς κόκκινο κραγιόν της να μου χαμογελάει καθώς έπαιρνα τη Σίγμα στα τέσσερα. Μπαίνω πάλι στο χώρο μου, πέφτω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια με την ευχή ότι όταν θα τα ανοίξω να έχω ξεφορτωθεί αυτό το άχρηστο άκρο και αυτός ο άχρηστος κόσμος να έχει ξεφορτωθεί εμένα. Τα ανοίγω και σκατά , σκατά , το χέρι δεν έφυγε. Σκέφτομαι .Πρέπει να ξαναπροσπαθήσω να χωθώ στου αδερφού μου και φεύγω με την ελπίδα.

     "Η κατάνα, η κατάνα, η κατάνα " φωνάζω και τρέχω τυλιγμένος όπως πάντα για το δωμάτιο. Μπουκάρω πιο βίαια από την πρώτη φορά, με το όνομά του στο στόμα,όμως τι να δω, βγαίνω σε μια γνωστή γειτονιά της πόλης ,να περπατώ με χαλαρό και άνετο τρόπο συνοδευόμενος από γνωστό ράπερ της ελληνικής underground σκηνής. Θα τον ονομάσω Βι. Ο Βι οδηγώντας τη διαδρομή παίρνει ήρεμα το λόγο και μου λέει "Κύριε Morley όπως βλέπεις έχεις κολλήσει εντελώς κατά λάθος σε έναν παρανοϊκά σπαστικό ονειρικό κόσμο.Μπορείς να το διαπιστώσεις αυτό εύκολα. Αν παρατηρήσεις θα δεις πως ενώ κινούμαστε κάθετα στο δρόμο από βορά προς νότο ,το γνωστό περίπτερο στο οποίο αγοράζεις συχνά τσιγάρα βρίσκεται στο δεξί σου χέρι. Ενώ στην πραγματικότητα όπως πολύ καλά γνωρίζεις είναι στο αριστερό, όπως και όλα τα άλλα αν δεις έχουν μεταφερθεί από αριστερά στα δεξιά και το αντίστροφο, με τομή το δρόμο που τώρα διασχίζουμε.." "Όντως, βρίσκομαι σε μια καθρεφτισμένη πραγματικότητα , σίγουρα έτσι εξηγείται το τρίτο χέρι και όλα τα άλλα σπαστικά που μου συμβαίνουν" αναλογίζομαι και συνεχίζω να τον ακολουθώ, ίσως μπορεί να δώσει κάποια λύση. Χαλαρός,ελαφρώς καμπουριασμένος, έχοντας πάνω στις πλάτες του χιλιάδες χρόνια σοφών ραπάδων γερόντων, φορώντας μια πράσινη ζακέτα house of pain (ίσως από 'κει να αντλούσε ένα μέρος της σπάνιας ραπ σοφίας του), με τα χέρια πιασμένα πίσω ,συνεχίζει να περπατά αργά. Εγώ ξωπίσω του με μόνο μου ρούχο το πάπλωμα. Κάμποσα δευτερόλεπτα μετά ξαναπαίρνει το λόγο και μου λέει με ηρεμία "Σίγουρα θα παρατήρησες το δεύτερο αριστερό σου χέρι, εξίσου σημάδι παράλογο και αφύσικο. Γνωρίζοντας σε αρκετά καλά ξέρω πως έχεις δύο χέρια όπως σχεδόν όλοι μας." Εγώ απλά γνέφω συγκαταβατικά και πριν καν μιλήσω ακούω να προσθέτει :"Θα συνεχίσεις ευθεία μόνος, απλά στρίψε δεξιά στην πρώτη ροζ πολυκατοικία που θα ανταμώσεις και θα βρεις την πόρτα που χρειάζεσαι." Ακούω τις οδηγίες και σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρίσκομαι στο διάδρομό μου. 

     Ανοίγω την πόρτα πέφτω στο κρεβάτι,κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πως σίγουρα πρέπει να τα καταφέρω και να φύγω από εκεί, πως δε θα ξανακουμπήσω μαλθακές ουσίες και οινοπνεύματα και πως θα πάψω να είμαι προλετάριος.Ο δαίμονας με αγκαλιάζει πάλι, νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου, ανήμπορος να κουνηθώ δέχομαι το χούφτωμα στον κώλο μου, πάλι. Αυτή τη φορά όμως η αντίδρασή μου είναι δυναμική, με τρεις χριστοπαναγίες τον στέλνω στο διάολο και παίρνω το αίμα μου πίσω.Πιέζω τον εαυτό μου , ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στο κρεβάτι, τυλιγμένος με το πάπλωμα αλλά με δυο χέρια αυτή τη φορά. Μάλλον επέστρεψα σκέφτομαι και σηκώνομαι ελαφρώς ζαλισμένος και με λίγους exp poits παράνοιας παραπάνω στο παιχνίδι της ζωή μου. Ανάβω τσιγάρα και γράφω μαλακίες ,για να έχω να λέω και να έχω να σκέφτομαι. Έχω βαρεθεί τους χαζοέρωτες και τα ρομάντζα στην ποίηση. Φτάνει.

     Οδηγούμαι τυφλά στο ψυγείο, ένα κιτρινιασμένο χαρτάκι με μια σημείωση κολλημένο να γράφει: "Mην ξεχνάτε πως παλεύετε να βρείτε μερικές απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν τη χρονική μεταβολή της αναμενόμενης τιμής στην εξίσωση του Schrödinger. Όπως ακριβώς ο κύριος Ehrenfest,ο οποίος προσφάτως δεν αισθάνονταν καλά, δεν ξέρω το γιατί και αυτοκτόνησε. Εσείς Κύριε Morley τι θα κάνετε; Δεν το έχετε αποφασίσει ακόμα;" Φορτωμένος πολλά νεύρα λόγω του σημειώματος και των ερωτικών μου περιπτύξεων με τον σιχαμένο σπαστικό δαίμονα , είχα ξεχάσει πως αρκετό καιρό πριν είχα κάνει συμφωνία με έναν άλλο παράξενο κύριο, εξίσου διανοούμενο και ελαφρώς διαβολικότερο από μένα πως αν δε βρω απαντήσεις στην εξίσωση θα βάλω τέλος στην ζωή μου. Πείτε το καπρίτσιο ή ένα ανόητο στοίχημα. Πίνω μια γεμάτη γουλιά χθεσινό καφέ, ξεφυσάω και σας γράφω το υστερόγραφο που ίσως και να έχει τη μοναδική σημασία σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Υστερόγραφο
Αχ αχ αχ πώς περιμένεις φτωχέ μου νέε από μένα να συνδικαλιστώ ενώ ξυπνώ καθημερινά στις 7 το απόγευμα σε ένα βούρκο από τσιγάρα και αναθυμιάσεις; Δεν είμαι Αμερικάνος super ήρωας, δεν μπορώ να βρίσκομαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Ή μήπως μπορώ; Όπως είδες ο κόσμος μου είναι πολύ πιο υπερβολικός και δυσβάσταχτος από το αμερικάνικο όνειρο, αλλά μπορώ και την παλεύω.

~

Καριόλης Morley

Ποιήματα μιας Νύχτας Ι

τα καμένα μου χέρια 

Τα χέρια μου τρέμουν σιωπώντας κάτω από αυτή λάμψη.
Είναι καμένα και δε μπορώ να τα κουνήσω.
Είναι θαμμένα σε χώμα που δεν υπάρχει και δε μπορώ να μιλήσω.
Σιωπή κάτω από κάποια λάμψη,και έχω τόσα να της πω.
Νιώθω να πνίγομαι από το χώμα και να χύνομαι,κομμάτια στο έδαφος.
Απέτυχα;
Στους καθρέφτες βλέπω μόνο όσα ποτέ δεν έγινα και από πάνω εσύ.
Να χύνεσαι πάνω μου και να με εξαπατάς με έναν αόριστο ρυθμό.
Αυτά τα ηλίθια χέρια γίνανε τα σύμβολα της αποτυχίας μου.
Τα χέρια που κάποτε σε σήκωσαν τώρα πια δε μπορούν ούτε να σε ακουμπήσουν.
Δε ντρέπομαι.
Ποτέ δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλο.
Οι σελήνες θα μείνουν εκεί που πρέπει και ακόμα μπορώ να τις προσγειώσω.
Ακόμα μπορώ να τους δώσω ύπαρξη,εδώ στον πάτωμα

το ατσάλι του σερέμπρουμ

Καυτό σαν ουρλιαχτό από πυρωμένα μέταλλα 

Βαρύ σα δέκα χιλιάδες σκέψεις μαζί

Τοξικό και μακάβριο γυρνάει τον πνιγμένο ουρανό
Τρέφεται με θηρία και με μνήμες
Και ξετυλίγεται χορεύοντας σαν ιστορία
Η μανία δέκα χιλιάδων χρόνων
Η σοφία μετά από ταξίδια αιώνων
Το οδήγησε εδώ,σε αυτήν την καταραμένη μορφή
Πτώματα λιωμένα πάνω στις μικρές του λάμες μας θυμίζουν πόσοι πέθαναν
Πόσοι το άγγιξαν και πόσο έλιωσαν
Και άλλοι περιμένουν κάτι σα λάμα να καρφωθεί στο κεφάλι τους
Οι παρατηρητές πίνουμε κακό κρασί σε ρημαγμένα μπαλκόνια

πλατεία 

Μια πλατεία θαμμένη κάτω από δεκάδες αγάλματα
Σιωπή σεσημασμένη,σιωπή βγαλμένη από μπλουζ κομμάτι
Νεαρές σαν χείμαρροι ξεχύνονται λυσσασμένες στα στενά
Αναζητούν τον έρωτα,τροφή
και τα πεσμένα τους δόντια
Κουταλιές νερού χοροπηδάν πάνω σε ρημαγμένα σπίτια
Και οι λήσταρχοι λεηλατούν μικρές σιωπές με μίσος
γιατί πάντα μιλούσαν
Στην πλατεία η ζωή μοιάζει να πάγωσε όταν πάγωσε ο χρόνος
και όλοι κινούνται δίχως κίνηση
Καθώς ένα φεγγάρι πάλλεται ρυθμικά,κάτω στης γης τον πάτο
Κάτω από χιλιάδες αγάλματα που φαντάζουν ο παράδεισος

αγάλματα

Η επιφάνεια σχηματίζει δίνες,σα σκέψεις χτισμένες με μπετόν
Η βροχή κυλάει στις δίνες και ζαλίζεται μαζί με τα μάτια των θεών
Οι θεοί διψάν
Οι θεοί σκύβουν
Γλύφουν τις δίνες ρυτίδες,μεθάν με το σπέρμα του ουρανού
Οι θεοί κοιμούνται ευτυχισμένοι
Γλύπτες κατεβαίνουν με φτερωτά άσματα και χύνουν μπετόν στους θεούς
υγρό και παχύρρευστο
Και οι θεοί ξυπνούν και διψάνε πάλι
Ο χρόνος πάγωσε
Κάτω από πέτρινα δέρματα μικροί παράδεισοι παλεύουν να πουν την αλήθεια

φυγή 

Χίλιες νύχτες χωρίς φεγγάρια,χίλιες νύχτες χωρίς σιωπή να ουρλιάξω
Νύχτες χωρίς φεγγάρια,η φυγή τρέχει μακριά μου
Την κυνηγώ και παμπάλαια ερπετά με κυνηγούν και οι σκέψεις τους αυτά
Νύχτες χωρίς φεγγάρια τρέχω σα μανιασμένο τρένο
Πίσω από τα βουνά,βαθιά στη γη,σε ρημαγμένες πόλεις
Χίλιες νύχτες χωρίς φεγγάρια και αγκαλιές με αγάλματα
Τρέχω σα μανιασμένο τρένο,σε παγωμένο χρόνο
Κάτω από ποτάμια που ντρέπονται και τρέχουν
Κάτω από άστρα που δε μπορούν να κρυφτούν
Νεκρές ελπίδες μου τραγουδάν πως πρέπει πάλι να τρέξω
Άσματα γραμμένα σε σιωπές και φωτεινές ακτίνες,κατεβαίνουν
Ξημέρωσε πάλι και πρέπει πάλι να φορέσω το όμορφο χαμόγελο
Και να πουλήσω ό,τι βρήκα νύχτα,σε μια φυγή
Χίλιες νύχτες τώρα χωρίς φεγγάρια,
πλούτισα.


~Αρμαδίας Λα Κρουά

Μωρό μου σήμερα την είδα σινεφίλ.

           

Η ζωή είναι μια βαρετή ταινία. Εγώ κάνω το μοντάζ και κόβω τα περιττά σλάιντς. Κάλως ήρθες λοιπόν γλυκιά μου, στον κινηματογράφο μου. Με φοιτητικό πάσο το εισιτήριο είναι πιο φτηνό. Να ξέρεις δεν είσαι η πρώτη στην ουρά...δεν είσαι η πρώτη που κάθισε να δει αυτήν την ταινία και πίστεψε με ΔΕΝ θα είσαι η πρώτη που θα την δει ολόκληρη. Κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακαλείστε να απενεργοποιήσετε τα μυαλά σας. Οι σκέψεις σας δεν είναι ελεύθερες στο σινεμά μου. Οι παραβάτες θα διώκονται ποινικά και οι σκέψεις θα κατάσχονται. Σα λεχρίτης νταβατζής, για λίγο ποπκόρν, θα πλασάρω γκόμενες μπας και ξεφύγω απ'την οδύνη της ψυχής τους. Μην μου μιλάς. Μην μου κολλάς. Δε σε θέλω τώρα δίπλα μου. Η ταινία ξεκίνησε και συ κάνεις φασαρία. Φταίει που ο υλισμός έχει μπήξει το μαχαίρι του βαθιά μέσα μου. '' Άσε το μαχαίρι κάτω. Είναι επικίνδυνο. '' Έχεις δίκιο, γιατί σε πίεση μεγάλη και με τις κατάλληλες συνθήκες, θα είχα βγάλει τα άντερά σου στην μαύρη αγορά. Το αίμα σου ζεστό βούτυρο για τα νάτσος μου. Μα ας μιλήσουμε για σένα τώρα. Έχεις την απόλυτη ελευθεριά πάνω σε αυτό το μαχαίρι, όπως και σε μένα.Τι θα κάνεις με την ελευθερία που σου δίνεται απλόχερα; Ποιες σκέψεις θα ακολουθήσεις και ποιους ηθικούς κανόνες θα σεβαστείς; Τι φοβάσαι ; Πρόσεχε, τι θα απαντήσεις όμως, γιατί κρατάω ακόμα το μαχαίρι και εσύ βρίσκεσαι ακόμα στον κινηματογράφο μου. Σα φασίστας κακός είμαι εδώ για να σε κρίνω. Η τύχη όμως είναι πάντα με το μέρος σου. Καλύτερα. ''Γνωστός ιδιοκτήτης κινηματογράφου κρίθηκε ένοχος για φόνο φοιτήτριας κάλων τεχνών'' .Φοβάμαι τη φυλακή. Φοβάμαι την έλλειψη ελευθερίας. Ίσως την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Το μεγαλύτερο αγαθό σας. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα νετρίνα. Με βομβαρδίζουν συνεχώς και μου κρατάνε παρέα όταν εσύ είσαι απών. Μου αρέσουν τα νετρίνα ΜΟΥ. Είναι συνέχεια δίπλα μου, καθώς με διαπερνούν με εργατική ευλάβεια πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να με ανεχτούν. Ήμουν ο νταής στο σχολείο που τους έπαιρνε το κολατσιό. Είμαι το αφεντικό τους. Είμαι ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου που δουλεύουν και έχω τα πνευματικά δικαιώματα της ταινίας. Έχω το πάνω χέρι λόγω της μεγαλύτερης μάζας μου. Αυτά δε, δε μου εναντιώνονται ποτέ. Μου αρέσει η φυσική ροή των πραγμάτων. Όλοι εσείς την πουτσίσατε γιατί μάθατε να είστε στερεοί. Εγώ και τα νετρίνα όμως θα την βγάλουμε καθαρή, γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να διαπερνάμε ο ένας τον άλλον. Ο Μπομπ είπε κάποτε : ''Κάποιοι βγαίνουν στη βροχή και νιώθουν την ύπαρξη της, ενώ κάποιοι άλλοι, απλά βρέχονται. '' Εγώ λοιπόν φίλε Μπομπ γεννήθηκα βρεγμένος και τώρα βρέχω τα νετρίνα. Και μιας και το φερε η κουβέντα κράτα λίγο το μαχαίρι γιατί θέλω να κατουρήσω. Σε εμπιστεύομαι, δε θα το στρέψεις εναντίον μου. Και αυτό γιατί πιο πολύ από το φόβο σου για το θάνατο φοβάσαι εμένα. Εμένα, γιατί ξέρεις πως δε θα με πάρει...Δε θέλει να με πάρει ακόμα και σίγουρα δε θέλει να συγκατοικήσουμε. Πόσο μάλλον, να αλλάξει το σενάριο της ταινίας μου. Πολύ βαρύς και ασήκωτος. Αρνούμαι το κάθε του χάδι. Δε θα με πάρει σύντομα. Δεν μπορεί. Παρόλα αυτά έχει δει το τέλος της ταινίας μου και ξέρει την αδυναμία μου. Ξέρει πότε πρέπει να μου κάνει σπόιλ και έχει πολύ υπομονή. Κατέβασέ το μαχαίρι, σκύψε και έλα κοντά να στην πω στο αυτί. *Ο βαρκάρης για να πάρει εμένα πρέπει να πάρει εσένα πρώτα.* Γιατί πολύ απλά δε θέλω να σε χάσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Όχι όσο παίζεις ένα μικρο ρόλο στην ταινία μου. Ηρέμησε λοιπόν και πες μου. Γιατί με φοβάσαι τελικά; ~Τέντι Ρούζβελτ