Ποιήματα μιας Νύχτας II

νεκρή ποίηση

Νεκρή ποίηση γυροφέρνει ξαφνιασμένη μέσα στους μαύρους κήπους μου
Αναζητάει τροφή ανάμεσα σε ξαφνιασμένα παιδιά
Που θα τη σχολιάζουν για πάντα,σαν το πιο φρικτό εφιάλτη 
Και ποτέ κανείς δεν την παρακολουθεί ως το τέλος
Ανάμεσα σε ματωμένα τριαντάφυλλα και πελώρια τείχη
Κρεμιέται και χαμογελάει σα να περιμένει την επόμενη γλυκιά απομίμηση
Και γαμώ που κοιμάμαι όρθιος

νεαρή ποίηση 

Γυροφέρνει γυμνή και καθόλου ξαφνιασμένη στη μεγάλη έπαυλη μου

Ποζάρει μπροστά σε καθρέφτες και τρέμει από ηδονή

Μασουλάει κομμάτια βιβλίων και τα ξερνάει γελώντας παρακμιακά

Τραγουδάει όλη μέρα για την ομορφιά της στους υπηρέτες της

Και τους μαστιγώνει όταν δεν τους φιλάει

Είναι πάντα έτοιμη να ξεχυθεί σα διψασμένος χείμαρρος στον κόσμο

Και να τον καταπιεί ολόκληρο

Όμως αρρωσταίνει εύκολα,παθαίνει καρκίνους και ψοφάει

Μακάρι να μην είχα βγει ποτέ

κάποια ποίηση

Κάποια ποίηση γυροφέρνει φαντασματικά έξω από τα παράθυρα
Τις νύχτες με τα κόκκινα φεγγάρια όλες και όλοι κλείνουν τα παντζούρια
Ανάβουν κεριά,μαζεύονται και τρέμουν ομαδικά σε χώρους κοινούς
Οι πιο τολμηροί τρέμουν μόνοι στα δωμάτια τους και κοιτάν το σκοτάδι
Όμως αυτή πάντα προσγειώνεται,τσακίζει αθόρυβα τα παντζούρια
Μάτια ολόκληρες λίμνες από αίμα και ζωή καρφώνονται πάνω τους
Όλοι κλαίμε,τσακίζουμε τα σαγόνια μας,σκίζουμε τα χέρια μας
Ξερνάμε τις φωνητικές χορδές μας
Καθώς απλώνει τα ατελείωτα της χέρια και μας σέρνει μαζί της
Και σερνόμαστε για πάντα από τέλμα σε τέλμα
Ακόμα σέρνομαι

ουράνια ποίηση

Στο στούντιο ηχογράφησης ντύνεται άσματα μεγάλα
Σα στραγάλια τρέμουν μέσα σε σάπιο γάλα
Και οι άνθρωποι γουστάρουν το γάλα γιατί τέλειωσε παλιά
Σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο φτερά,πούπουλα και φαρδιά
Πουλάει και προκαλεί έρωτα,σοκ και κεραυνούς
Όλα χορεύουν μανιασμένα,κουνιούνται σαν πολυέλαιοι πριν τη πτώση
Χέρια σαν ψάρια πριν το θάνατο,πόδια καρφωμένα στο χώμα
Κεφάλια λίγο πιο ψηλά από ότι πρέπει
Και τα αυτιά ματώνουν
Ευτυχώς σέρνομαι ακόμα,σε έναν άλλο κόσμο

η ποίηση του Κύριου Σαλταπήδα

Ο κύριος Σαλταπήδας δε φοβάται τίποτα
Είναι κλεισμένος στα μπάνιο μου και ζορίζεται πολύ
Τα μάτια του έχουν κρεμαστεί και κοιτάει τον εαυτό του
Γιατί μια μέρα πριν χρόνια έσπασε όλους τους καθρέφτες
Πίνει αέρα από ημίψηλο ποτήρι,γιατί το κρασί τέλειωσε
Και ετοιμάζει το επόμενο ποίημα για την ποίηση
Στο σαλόνι μου αναρωτιόμαστε γιατί δεν αυτοκτονεί το ανώμαλο ζωντόβολο.

~Αρμαδίας Λα Κρουά