Ποιήματα μιας Νύχτας Ι

τα καμένα μου χέρια 

Τα χέρια μου τρέμουν σιωπώντας κάτω από αυτή λάμψη.
Είναι καμένα και δε μπορώ να τα κουνήσω.
Είναι θαμμένα σε χώμα που δεν υπάρχει και δε μπορώ να μιλήσω.
Σιωπή κάτω από κάποια λάμψη,και έχω τόσα να της πω.
Νιώθω να πνίγομαι από το χώμα και να χύνομαι,κομμάτια στο έδαφος.
Απέτυχα;
Στους καθρέφτες βλέπω μόνο όσα ποτέ δεν έγινα και από πάνω εσύ.
Να χύνεσαι πάνω μου και να με εξαπατάς με έναν αόριστο ρυθμό.
Αυτά τα ηλίθια χέρια γίνανε τα σύμβολα της αποτυχίας μου.
Τα χέρια που κάποτε σε σήκωσαν τώρα πια δε μπορούν ούτε να σε ακουμπήσουν.
Δε ντρέπομαι.
Ποτέ δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλο.
Οι σελήνες θα μείνουν εκεί που πρέπει και ακόμα μπορώ να τις προσγειώσω.
Ακόμα μπορώ να τους δώσω ύπαρξη,εδώ στον πάτωμα

το ατσάλι του σερέμπρουμ

Καυτό σαν ουρλιαχτό από πυρωμένα μέταλλα 

Βαρύ σα δέκα χιλιάδες σκέψεις μαζί

Τοξικό και μακάβριο γυρνάει τον πνιγμένο ουρανό
Τρέφεται με θηρία και με μνήμες
Και ξετυλίγεται χορεύοντας σαν ιστορία
Η μανία δέκα χιλιάδων χρόνων
Η σοφία μετά από ταξίδια αιώνων
Το οδήγησε εδώ,σε αυτήν την καταραμένη μορφή
Πτώματα λιωμένα πάνω στις μικρές του λάμες μας θυμίζουν πόσοι πέθαναν
Πόσοι το άγγιξαν και πόσο έλιωσαν
Και άλλοι περιμένουν κάτι σα λάμα να καρφωθεί στο κεφάλι τους
Οι παρατηρητές πίνουμε κακό κρασί σε ρημαγμένα μπαλκόνια

πλατεία 

Μια πλατεία θαμμένη κάτω από δεκάδες αγάλματα
Σιωπή σεσημασμένη,σιωπή βγαλμένη από μπλουζ κομμάτι
Νεαρές σαν χείμαρροι ξεχύνονται λυσσασμένες στα στενά
Αναζητούν τον έρωτα,τροφή
και τα πεσμένα τους δόντια
Κουταλιές νερού χοροπηδάν πάνω σε ρημαγμένα σπίτια
Και οι λήσταρχοι λεηλατούν μικρές σιωπές με μίσος
γιατί πάντα μιλούσαν
Στην πλατεία η ζωή μοιάζει να πάγωσε όταν πάγωσε ο χρόνος
και όλοι κινούνται δίχως κίνηση
Καθώς ένα φεγγάρι πάλλεται ρυθμικά,κάτω στης γης τον πάτο
Κάτω από χιλιάδες αγάλματα που φαντάζουν ο παράδεισος

αγάλματα

Η επιφάνεια σχηματίζει δίνες,σα σκέψεις χτισμένες με μπετόν
Η βροχή κυλάει στις δίνες και ζαλίζεται μαζί με τα μάτια των θεών
Οι θεοί διψάν
Οι θεοί σκύβουν
Γλύφουν τις δίνες ρυτίδες,μεθάν με το σπέρμα του ουρανού
Οι θεοί κοιμούνται ευτυχισμένοι
Γλύπτες κατεβαίνουν με φτερωτά άσματα και χύνουν μπετόν στους θεούς
υγρό και παχύρρευστο
Και οι θεοί ξυπνούν και διψάνε πάλι
Ο χρόνος πάγωσε
Κάτω από πέτρινα δέρματα μικροί παράδεισοι παλεύουν να πουν την αλήθεια

φυγή 

Χίλιες νύχτες χωρίς φεγγάρια,χίλιες νύχτες χωρίς σιωπή να ουρλιάξω
Νύχτες χωρίς φεγγάρια,η φυγή τρέχει μακριά μου
Την κυνηγώ και παμπάλαια ερπετά με κυνηγούν και οι σκέψεις τους αυτά
Νύχτες χωρίς φεγγάρια τρέχω σα μανιασμένο τρένο
Πίσω από τα βουνά,βαθιά στη γη,σε ρημαγμένες πόλεις
Χίλιες νύχτες χωρίς φεγγάρια και αγκαλιές με αγάλματα
Τρέχω σα μανιασμένο τρένο,σε παγωμένο χρόνο
Κάτω από ποτάμια που ντρέπονται και τρέχουν
Κάτω από άστρα που δε μπορούν να κρυφτούν
Νεκρές ελπίδες μου τραγουδάν πως πρέπει πάλι να τρέξω
Άσματα γραμμένα σε σιωπές και φωτεινές ακτίνες,κατεβαίνουν
Ξημέρωσε πάλι και πρέπει πάλι να φορέσω το όμορφο χαμόγελο
Και να πουλήσω ό,τι βρήκα νύχτα,σε μια φυγή
Χίλιες νύχτες τώρα χωρίς φεγγάρια,
πλούτισα.


~Αρμαδίας Λα Κρουά

Μωρό μου σήμερα την είδα σινεφίλ.

           

Η ζωή είναι μια βαρετή ταινία. Εγώ κάνω το μοντάζ και κόβω τα περιττά σλάιντς. Κάλως ήρθες λοιπόν γλυκιά μου, στον κινηματογράφο μου. Με φοιτητικό πάσο το εισιτήριο είναι πιο φτηνό. Να ξέρεις δεν είσαι η πρώτη στην ουρά...δεν είσαι η πρώτη που κάθισε να δει αυτήν την ταινία και πίστεψε με ΔΕΝ θα είσαι η πρώτη που θα την δει ολόκληρη. Κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακαλείστε να απενεργοποιήσετε τα μυαλά σας. Οι σκέψεις σας δεν είναι ελεύθερες στο σινεμά μου. Οι παραβάτες θα διώκονται ποινικά και οι σκέψεις θα κατάσχονται. Σα λεχρίτης νταβατζής, για λίγο ποπκόρν, θα πλασάρω γκόμενες μπας και ξεφύγω απ'την οδύνη της ψυχής τους. Μην μου μιλάς. Μην μου κολλάς. Δε σε θέλω τώρα δίπλα μου. Η ταινία ξεκίνησε και συ κάνεις φασαρία. Φταίει που ο υλισμός έχει μπήξει το μαχαίρι του βαθιά μέσα μου. '' Άσε το μαχαίρι κάτω. Είναι επικίνδυνο. '' Έχεις δίκιο, γιατί σε πίεση μεγάλη και με τις κατάλληλες συνθήκες, θα είχα βγάλει τα άντερά σου στην μαύρη αγορά. Το αίμα σου ζεστό βούτυρο για τα νάτσος μου. Μα ας μιλήσουμε για σένα τώρα. Έχεις την απόλυτη ελευθεριά πάνω σε αυτό το μαχαίρι, όπως και σε μένα.Τι θα κάνεις με την ελευθερία που σου δίνεται απλόχερα; Ποιες σκέψεις θα ακολουθήσεις και ποιους ηθικούς κανόνες θα σεβαστείς; Τι φοβάσαι ; Πρόσεχε, τι θα απαντήσεις όμως, γιατί κρατάω ακόμα το μαχαίρι και εσύ βρίσκεσαι ακόμα στον κινηματογράφο μου. Σα φασίστας κακός είμαι εδώ για να σε κρίνω. Η τύχη όμως είναι πάντα με το μέρος σου. Καλύτερα. ''Γνωστός ιδιοκτήτης κινηματογράφου κρίθηκε ένοχος για φόνο φοιτήτριας κάλων τεχνών'' .Φοβάμαι τη φυλακή. Φοβάμαι την έλλειψη ελευθερίας. Ίσως την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Το μεγαλύτερο αγαθό σας. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα νετρίνα. Με βομβαρδίζουν συνεχώς και μου κρατάνε παρέα όταν εσύ είσαι απών. Μου αρέσουν τα νετρίνα ΜΟΥ. Είναι συνέχεια δίπλα μου, καθώς με διαπερνούν με εργατική ευλάβεια πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να με ανεχτούν. Ήμουν ο νταής στο σχολείο που τους έπαιρνε το κολατσιό. Είμαι το αφεντικό τους. Είμαι ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου που δουλεύουν και έχω τα πνευματικά δικαιώματα της ταινίας. Έχω το πάνω χέρι λόγω της μεγαλύτερης μάζας μου. Αυτά δε, δε μου εναντιώνονται ποτέ. Μου αρέσει η φυσική ροή των πραγμάτων. Όλοι εσείς την πουτσίσατε γιατί μάθατε να είστε στερεοί. Εγώ και τα νετρίνα όμως θα την βγάλουμε καθαρή, γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να διαπερνάμε ο ένας τον άλλον. Ο Μπομπ είπε κάποτε : ''Κάποιοι βγαίνουν στη βροχή και νιώθουν την ύπαρξη της, ενώ κάποιοι άλλοι, απλά βρέχονται. '' Εγώ λοιπόν φίλε Μπομπ γεννήθηκα βρεγμένος και τώρα βρέχω τα νετρίνα. Και μιας και το φερε η κουβέντα κράτα λίγο το μαχαίρι γιατί θέλω να κατουρήσω. Σε εμπιστεύομαι, δε θα το στρέψεις εναντίον μου. Και αυτό γιατί πιο πολύ από το φόβο σου για το θάνατο φοβάσαι εμένα. Εμένα, γιατί ξέρεις πως δε θα με πάρει...Δε θέλει να με πάρει ακόμα και σίγουρα δε θέλει να συγκατοικήσουμε. Πόσο μάλλον, να αλλάξει το σενάριο της ταινίας μου. Πολύ βαρύς και ασήκωτος. Αρνούμαι το κάθε του χάδι. Δε θα με πάρει σύντομα. Δεν μπορεί. Παρόλα αυτά έχει δει το τέλος της ταινίας μου και ξέρει την αδυναμία μου. Ξέρει πότε πρέπει να μου κάνει σπόιλ και έχει πολύ υπομονή. Κατέβασέ το μαχαίρι, σκύψε και έλα κοντά να στην πω στο αυτί. *Ο βαρκάρης για να πάρει εμένα πρέπει να πάρει εσένα πρώτα.* Γιατί πολύ απλά δε θέλω να σε χάσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Όχι όσο παίζεις ένα μικρο ρόλο στην ταινία μου. Ηρέμησε λοιπόν και πες μου. Γιατί με φοβάσαι τελικά; ~Τέντι Ρούζβελτ